Oasisthetoo: 2012

Saturday, December 29, 2012

ေပ်ာက္ကြယ္လုၿပီျဖစ္တဲ့ ဓေလ့တစ္ခု

♣♣♣ ေပ်ာက္ကြယ္လုၿပီျဖစ္တဲ့ ဓေလ့တစ္ခု ♣♣♣
**********************************

မၾကာေသးေသာ ေရွးေခတ္က ျမန္မာ့ေက်းလက္ေဒသမ်ားမွာ ရွင္ေလာင္းလွည့္ၾကတဲ့အခါ ကာလသား လူငယ္လူရြယ္ တစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္အနည္းဆံုးထားၿပီး ေမာင္ရွင္ေလာင္းေနာက္က ၀န္းရံလိုက္ၾကရသတဲ့။

အသံေကာင္းသူက နေမာ တႆာတိ။ ။ ေအာင္ေျမကူးဆိပ္၊ ဇမၺဴဒိ္ဟု၊ တံဆိပ္ေခၚသညာ….၊ လို႔ အသံရွည္ရွည္ ဆြဲငင္ဆိုရပါတယ္။ သာသနာေရာင္၊ ကၽြန္းေျမေေခါင္၊ ေနေရာင္မကသာသို႔။ ---လို႔ ဆိုလိုက္ရင္ ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ လုလင္ပ်ိဳတို႔က ႐ွိဳး လို႔ တၿပိဳင္တည္း လိုက္ၾကရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ရႊဲဆိုၿပီး လိုက္တာလဲ ရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရွိဳးတလွည့္ ရႊဲတလွည့္ လိုက္ၾကသတဲ့။

အဲဒီရွိဳးသံ ရႊဲသံေတြ မ်က္ေမွာက္မွာ ၾကားဖူးသူ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ လြမ္းစရာျမန္မာ့႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ သံစဥ္ေလးတစ္ခုေပါ့ဗ်ာ.....

(၁) နေမာ တႆာတိ။ ။ ေအာင္ေျမကူးဆိပ္၊ ဇမၺဴဒိ္ဟု၊ တံဆိပ္ေခၚသညာ….၊

သာသနာေရာင္၊ ကၽြန္းေျမေေခါင္၊ ေနေရာင္မကသာသို႔။ (ရွိဳး)။

ဆယ္ျဖာဦး ဆီမီး၀ါ….၊ လွ်ပ္စစ္တန္ေတာင္၊ ၿပိဳင္တိုင္ေရွာင္သည္၊ ဘုန္းေခါင္သာသနာ၌။ (ရွိဳူး)

ႀကံဳႀကိဳက္ႀကိဳး၍၊ ျပည့္ျဖိဳးေအာင္….၊ မိခင္ႏို႔ဘိုး၊ အဘက်ိဳးကို၊ ေဖာင္ျဖိဳး နား၀ယ္ ေထာင္ေလာ.။ (ရွိဳူး)။

ေရႊေတာင္လွ မယ့္သက္ေ၀…၊ မိခင္ဆံုးမ၊ ၾသ၀ါဒကို၊ ေမာင္လွ နာ၀ယ္ ေခြေလာ့။ (ရွိဳူး)။

ပရေမ သည္သမၺဳဒၶ….၊ ငါးမာရ္ ဖ်က္ေခၽြ၊ သံုးလူ႔ေဆြသည္၊ ေဟာမိန္႔ေခၽြ ျပခဲ့၏။ (ရွိဳူး)။

က်င့္သီလႏွင့္ ဒါနမွာ….၊ သုခေဘာဂါ၊ ျပည့္စံုစြာသည္၊ ကာမ ကုသလာဟု။ (ရွိဳူး)။

နတ္ေျခာက္ရြာ မွန္မလြဲ…၊ ေရႊအုန္းရြာမွာ၊ ကုသိုလ္ရွာသည္၊ လွဴဒါနျခိမ့္ၿခိမ့္သဲ၏။ (ရွိဳူး)။

ခရာႏွဲႏွင့္ ၾကည္ကြဲေအာင္….၊ ၿခိမ့္ၿခိမ့္ရိုက္တီး၊ တၿငီးၿငီးသည္၊ စည္ႀကီးေရွ႕ကေဆာင္၍၊ (ရွိဳူး)။

လွေခါင္ခ်ဳပ္သည္ ေရႊရုပ္သြင္….၊ ေျခာက္ျပစ္ကင္းေရွာင္၊ ပ်ိဳနတ္ေယာင္သည္၊ ကၽြန္းေတာင္လက္်ာ မွာ တင္၍။ (ရွိဳူး)။

ပ်ိဳခင္စု ရြယ္ႏုလွသဇင္….၊ ၀တၳဳလွဴဘြယ္၊ အသြယ္သြယ္ကို၊ ႀကီးငယ္ ေရွ႕ေနာက္ျပင္၍။ (ရွိဳူး)။

ေမာင္ရင္ဘ ဒါနအလွဴ႕ရွင္….၊ ပရိကၡရာ၊ လြယ္ဘို႔ပါသည္၊ ပိတာ ေမာင့္ဘခင္တည့္။ (ရွိဳူး)။

မယ့္သခင္ လူရင္လွ….၊ ရတုသံခ်ိဳ၊ ရကန္ဆိုသည္၊ လူပ်ိဳ၀န္းရံလ်က္ေလး။ (ရွိဳူး)။

********* **************** ************

(၂) ထမ္းစင္စီး၍ ထီးရိပ္ခို…၊ ျမင့္မိုရ္ ျမင့္မား၊ ၀တိန္ဖ်ားက၊ နတ္သား က်သလိုႏွင့္။ (ရွိဳူး)။

ေငြလိုေျပာင္ သဲေရာင္ခင္း…..၊ ေရႊအုန္းရြာလယ္၊ လမ္းက်ယ္က်ယ္မွာ၊ လွဴဘြယ္အစံုက်င္း၍။ (ရွိဳူး)။

ကတီခင္း အတြင္းမ႑ပ္မွာ….၊ ေပါက္ေဖာ္ေဆြပံု၊ ၾကဴးလို႔ရံုသည္၊ လံုးစံု လက္ဖြဲ႕ကာႏွင့္။ (ရွိဳူး)။

မယ္သားေမြးသည့္၊ ရင္ေသြး သားပုတၱာ….၊ ၀င္း၀င္းသပၸာယ္၊ သံဃာ့လယ္မွာ၊ အမယ္ ရွင္ျပဳပါအံ့။ (ရွိဳူး)။
ေမတၱာပ်ံ႕ ရနံ႔ထံု…..၊ မိဘေက်းဇူး၊ အထူးထူးကို၊ ရည္က်ဴးရိုက္ကာ ၿခံဳအ့ံ။ (ရွိဳူး)။

ပမာပံုသည္၊ ဂုဏ္မူႏိႈင္းမမွ်….၊ ေမရုေခၚဆို၊ ေတာင္ျမင့္မိုရ္ႏွင့္၊ ႏြားခ်ိဳ ေပါက္သစ္စသို႔။ (ရွိဳူး)။

ရွဳမ၀သည့္၊ လူလွ မဲ့ပန္းျဖဴ….၊ ေက်းဇူးဂုဏ္၀ါ၊ ေထရ္ဆရာသည္၊ တ၀ါထမ္းမွ် တူအံ့။ (ရွိဳူး)။

ေမႊးနံ႔သာၾကဴသည့္ သံုးလူသာသနာ…..၊ မ်ာလွသံဃာ၊ ေက်ာင္း၀ိဟာမွာ၊ တ၀ါထမ္းတို႔(ဘို႔?) ပါေလာ့။ (ရွိဳူး)။

ကန္႔ေကာ္နန္းမွာ၊ ပြင့္ပန္း သစၥာဆင္…..၊ ဂႏၶာပ်ံ႕ေမႊး၊ ၿမိဳက္ရည္ေကၽြးသည္၊ မိေတးျမတ္ခ်စ္ရွင္၏။ (ရွိဳူး)။

ေရစင္သန္း ေရႊနန္းတေျပာင္ေျပာင္….၊ ျပာသာဒ္ရွစ္ေဆာင္၊ မဂၢင္ေဖာင္ကို၊ မယ့္ေမာင္စီးရေအာင္တည့္ေလး။ (ရွိဳူး)။

(ခြန္းေထာက္ ေလးဆစ္) ေမြးမယ္ပံု-ဂုဏ္အဆင္းမွာလ၊ ျမစ္မင္းတဲ့-အဏၰ၀ါ။ ။ ပင္လယ္မွာ မေက်ာ္ေလာက္ေသာ္လည္း၊ ေျမာင္ေပါက္ပမာ။ ။ မယ့္သည္းခ်ာငယ္ေလး၊ သဒၶါျဖဴဆြ။ ။ သီလ ဆယ္သြယ္ႏွင့္၊ ဂုဏ္ပင္လယ္-မယ့္ႏို႔ဘိုးကို၊ ႀကိဳးေရာ့ ေမာင္လွ။ (မိဘ ဆရာေက်းဇူးဂုဏ္ဘြဲ႕ ရကန္ ၂-ပုဒ္)

********* **************** ************

(၃) ေလာကမ်က္ရွဳ၊ သဗၺညဳ၊ ခြင့္ျပဳသာသနာ…..၊ ထမ္းခ်င္ပါေၾကာင္း၊ ေမာင္ခြင့္ေတာင္းသည္၊ အေၾကာင္းလြတ္သင့္ပါ၏။ (ရွိဳူး)။

လွသူဇာ-သြယ္ႏြယ္ဘြား….၊ ေမာင္ႀကီးသက္စု၊ ေရႊေလွာ္အုငယ္၊ ကၽြတ္ဆု ပန္ခ်င္ျငား၍၊ (ရွိဳူး)။

ဖန္ဖန္ၾကားသည္၊ ႏုထြားအပ်ိဳခင္…..၊ လူရင္ယခု၊ ခြင့္ေတာင္းျပဳသည္။ ပ်ိဳႏုလြတ္ေစခ်င္၏။ (ရွိဳူး)။

သံုးလူ႔ရွင္သည္၊ မိန္႔ခဲ့ေဟာ…..၊ မႏုႆတၱ၊ ဒုလႅဘသည္၊ အရက်မ္းသေဘာတည္း။ (ရွိဳူး)။

ျမတ္ရွင္ေစာ-မိန္႔ေဟာသည့္ ေရႊႏုတ္မွာ…..၊ လူ၏ဘ၀၊ ရခဲလွသည္၊ လြတ္ပါ့ သည္တ၀ါကို။ (ရွိဳူး)။

လွသူဇာသည္ အိုေၾကာ့ဘုန္း…..၊ ႏွမၾကင္ရာ၊ ပန္းေနာ္ဇာကို၊ တ၀ါလြတ္ပါအံုးေတာ့။ (ရွိဳူး)။

ယဥ္မဆံုးသည့္-ဂမုန္း ပန္းေနာ္ဇာ…..၊ တ၀ါကၽြတ္ရံု၊ လွမ်ိဳးစံုက၊ ၾကည္ယံုလြတ္သင့္ပါ၏။ (ရွိဳူး)။

သံုးလျဖင့္-ၾကာရဘူး…..၊ ေမာင္ႀကီးသစၥာ၊ ထားခဲ့ပါသည္၊ ျမတ္စြာစိေႏၲစူးပါေစ။ (ရွိဳူး)။

လြတ္ပါဦးေတာ့ ေၾကာ့မွဴး သည္တ၀ါ…..၊ နိဗၺာန္ကိုလွမ္း၊ ေရႊစာထမ္းသည္၊ ရဟန္းျပဳခ်င္ပါ၏။ (ရွိဳူး)။

မိမာတာႏွင့္ ပိတာဘျမတ္ရွင္…..၊ အာဏာစကား၊ မိန္႔သည္မ်ားေၾကာင့္၊ ညြတ္တြားခြင့္လြတ္ဆင္သည္၊ ၾကည္လင္လႊတ္ပါဦးေလာ့ေလး။ (ရွိဳူး)။

ေမြးဘ ပိတာ၊ မိအာဏာကို၊ ေမာင့္မွာ ပယ္၀ံ့ဘူးတည့္ေလး။ (ရွိဳူး)။

(ခြန္းေထာက္ေလးဆစ္) ျမတ္ဆယ္ျဖာ-ေမာင္က်င့္သံုးမယ္ပ၊ ျမကံုးတဲ့ ဆင္းေရႊေလွာ္။ ။
ေမာင္ႀကီးကို တ၀ါကၽြတ္ေအာင္၊ မင္းလြတ္ပေနာ္။ ။
ေရႊမ်က္ႏွာ ျဖဴျပာ၀င္းႏွင့္၊ ယဥ္မင္းတဲ့ လွရုပ္ေမာ္၊ နတ္ေသာ္မွ ပံုမယြင္း။ ။

အမရာ, ကိႏၷရီႏွင့္ေလ၊ မဒီ, သမၻဴလငယ္သို႔၊ ႏႈိင္းပမာယွဥ္ျပန္ရရင္၊ အာကာမွ-ေသာ္တာ လ-လိုပ၊ ထြန္းပ၀င္းတဲ့မွ ထြန္းပေရာင္၀င္း။ (ရီးစားဘြဲ႕ရကန္။)

♣♣ (စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ ေအာင္ေျမစံလြတ္ေက်ာင္းမွရသည္၊ ေရးသူအမည္မသိ-ဟု က၀ိဘာရတီ ပထမတြဲ-၄၃၄-၀ယ္ ျပဆိုထားသည္။)

♣♣ မွတ္ခ်က္။ ။ ရတု၊ ရကန္ (၂)မ်ိဳးပါ၀င္ေၾကာင္း ျမန္မာစာညြန္႔ေပါင္းက်မ္း(ဒုတြဲ)၌ ဆိုသည္။

မူရင္း=http://www.facebook.com/photo.php?fbid=149221608552481&set=a.110769665731009.12529.100003939288500&type=1&theater

ေလးစားစြာျဖင့္ .... ေမာင္ျမင့္

Posted by စိတ္ကူးေပ်ာ္ရာ

“ကိုသိန္းေမာင္လိုလူ”

ကၽြန္ေတာ္ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္တြင္ မလိုခ်င္၍ျဖစ္ေသာအမႈအေၾကာင္း ဖတ္လိုက္ရပါသည္။ ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္ဟုလည္းဆိုထားပါသည္။ တရံေရာအခါကျဖစ္သည္။ ေရႊသဖန္းသီး၊ ေရႊစြန္ပလြန္သီး၊ ေရႊေပါင္မုန္႕တို႕ စားကာေနထိုင္ေသာ အာဖရိကေဒသတစ္ခုရိွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ၏တဲအတြင္းသို႕ လူႏွစ္ဦး၀င္လာသည္။ ထိုႏွစ္ဦးထဲမွတစ္ဦးက “ကၽြန္ေတာ္ မၾကာေသးခင္က သူ႕ထံမွ ေျမကြက္တစ္ကြက္၀ယ္ယူခဲ့ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ထိုေျမကြက္တြင္ ေျမာင္းတူးေသာအခါ အဖိုးတန္ရတနာပစၥည္းမ်ားကိုေတြ႕ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျမကြက္ကိုသာ၀ယ္ယူခဲ့ပါသည္။ ရတနာမ်ားကို ၀ယ္ယူခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။ ရတနာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ထိုက္ေသာပစၥည္း မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ မူလေျမပိုင္ရွင္အား ျပန္ေပးေသာအခါ ေျမပိုင္ရွင္က လက္မခံဘဲ ျငင္းေနပါသည္အရွင္”ဟု စတိုင္သည္။

ထိုအခါ ေျမပိုင္ရွင္က ေခ်ပေျပာဆိုပံုမွာ “ ကၽြန္ေတာ္ေရာင္းလိုက္ေသာေျမတြင္ ေျမႏွင့္တကြအက်ိဳး ခံစားခြင့္မ်ားလည္းပါ၀င္ပါသည္။ အက်ိဳးခံစားခြင့္ဟုဆိုရာတြင္ ရတနာပစၥည္းမ်ားလည္း ပါ၀င္သျဖင့္ ထိုပစၥည္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကျပန္လည္လက္မခံထိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျမ၀ယ္သူနည္းတူ ေျဖာင့္မတ္မႈကို ခံယူခြင့္ရိွမည္ဟုေမွ်ာ္လင့္ပါသည္” ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။

ေခါင္းေဆာင္ကဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေသာအခါ အမႈသည္ႏွစ္ဦးတြင္ရိွေသာ သမီးႏွင့္သားကို ထိမ္းျမားေစၿပီး ရတနာပစၥည္းမ်ားကို ခန္း၀င္ပစၥည္းအျဖစ္ လက္ဖြဲ႕ေစခဲ့ပါသည္။ ဒါက မယံုလွ်င္ ပံုျပင္မွတ္ႏိုင္ေသာ ပံုျပင္စစ္စစ္ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ပံုျပင္ေလးဖတ္မိသြားၿပီးေနာက္ ကိုသိန္းေမာင္ကို သတိရသြားသည္။ အမွန္ေတာ့ ကိုသိန္းေမာင္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ျမင္လည္းမျမင္ဘူးပါ။ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုသိန္းေမာင္အေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ဖူးပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အေဖ့ဆီေျပးရသည္။ ပါလာေသာ လက္ကိုဖုန္းေလးျဖင့္ အေဖ့ကို ျပန္ေျပာခုိင္းကာ အသံဖမ္းရသည္။ သည္သမိုင္းကိုမွ ကၽြန္ေတာ္မွတ္တမ္းမတင္ျဖစ္လုိက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ေမြးေသာေျမကို သစၥာေဖာက္ရာ ေရာက္ပါေတာ့မည္။

လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ေခတ္တစ္ခါက ေငြကိုေလလိုသံုးသူဟု နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ သူေဌးႀကီးဦးျမေမာင္၏ အေမမွာ ဘြားသန္းေခၚဖြားသန္းျဖစ္ၿပီး ဖြားသန္းတြင္ ဖြားခင္ဆိုေသာအစ္မရိွပါသည္။ သူတို႕က မိုးကုတ္ ရတနာေျမတြင္ တြင္းမ်ားအႀကီးအက်ယ္တူးခဲ့ၾကၿပီး ဖြားခင္၏တြင္းတစ္တြင္းမွာ မိုးကုတ္အေနာက္ပိုင္း ေက်ာက္ျပႆဒ္ရြာအနီးရိွ လုပ္ခက္ဆိုေသာအရပ္တြင္ရိွပါသည္။ လုပ္ရကိုင္ရအင္မတန္ခက္သျဖင့္ လုပ္ခက္ဟုအမည္တြင္ေသာ တြင္းကြက္ရပ္ဟုလည္းသိရသည္။ အဖြားခင္၏လုပ္ခက္တြင္းကို ႀကီးၾကပ္ လုပ္ကိုင္သူေပါလန္ကဦးခ်စ္လွ။ ဖြားခင္၏သမက္ျဖစ္သည္။ သူတို႕တြင္းက တြင္းသားေလးတစ္ဦးက ကိုသိန္းေမာင္။

ထိုစဥ္အခါက ဦးျမေမာင္တို႕လို အေမက ဒါးတန္းေရခဲစက္ပိုင္ရွင္၊ အေဖက ျပင္သစ္ႏိုင္ငံတြင္ ေက်ာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္သူေဌးမ်ား၏ဇစ္ျမစ္လုပ္ငန္းမွာ မိုးကုတ္ေက်ာက္တြင္းမ်ားဘဲျဖစ္သည္။ ဖြားသန္းက “ျမေမာင္သံုးမွ ေငြ၀င္တာလို႕” အၿမဲဆိုတတ္တယ္ဆိုေတာ့ ဦးျမေမာင္ ေငြကိုေလလိုသံုးေနတာသည္ သူမိဘေတြက ေငြကိုမုန္တိုင္းလို၀င္လို႕ဆိုတာ ေတြးၾကည့္စရာ မလိုေလာက္ဟုထင္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဦးျမေမာင္တို႕၏အေမႀကီးဖြားခင္တြင္းမွာလည္း စက္တြင္းႀကီးသာျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခါတြင္ေတာ့ ထိုေနရာမွာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ႏိုင္ငံေက်ာ္ ကုေဋကဋာမိုင္းဟုသိရပါသည္။ အဖြားခင္၏စက္တြင္းႀကီးတြင္ ကိုသိန္းေမာင္က ပက္အိုင္ေစာင့္တာ၀န္ယူရပါသည္။ ပက္အိုင္ေစာင့္ ဆိုတာကို နည္းနည္းရွင္းရလွ်င္ အင္းၿပဲၿပဲႀကီးေတြထဲက ၿဗံဳးႏွင့္ေျမစာေတြကို စက္ႀကီးေတြႏွင့္ ဆြဲစုပ္တင္ရာတြင္ ၿဗံဳးစုပ္ပိုက္ႀကီးေတြခ်ေသာေနရာ၌ အိုင္ငယ္ေလးရိွၿပီး ထိုအိုင္ငယ္ေလးေနရာထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ရသူျဖစ္ပါသည္။ ၿဗံဳးေျမစာေတြကို ေရႏွင့္အတူ အိုင္ငယ္ေလးထဲ ဆြဲခ်ကာ ၿဗံဳးစုပ္ေသာပိုက္ႀကီးေတြအတြင္း ေၾကြးေပးရသည္။ ခဲႀကီးမ်ားကိုေတာ့ ေရြးဖယ္ေပးရသည္။ ပက္အိုင္ေစာင့္သူမနပ္လွ်င္ ၿဗံဳးစုပ္စက္အတြင္း ခဲညွပ္တတ္ပါသည္။ ပိုက္ႀကီးေတြအတြင္း ခဲတစ္တတ္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္အတန္အသင့္ စက္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳရိွေသာ ကိုသိန္းေမာင္တို႕လို လူေတြကိုသာ ပက္အိုင္ေစာင့္ ထားၾကသည္။

တစ္ေန႕…..အဲ့ဒီတစ္ေန႕မွာေတာ့ ကိုသိန္းေမာင္ပက္အိုင္ေစာင့္ေနစဥ္ သတိထားေနသည့္ၾကားက ခဲတစ္လံုးညွပ္ပါသြားသည္။ သည္ခဲက ပိုက္တြင္းတစ္ေသာအခါ ၿဗံဳးစုပ္စက္မွ မီးခိုေတြလံုးတက္သြားသည္။ “ေလ်ာ့……ေလ်ာ့” ကိုသိန္းေမာင္ႀကံဳေအာ္ေသာအသံအဆံုးတြင္ စက္ေမာင္းက စက္ကိုေလ်ာ့ခ်လိုက္ရာ ပိုက္တြင္းရိွေရႏွင့္ေျမမ်ား ျပန္ေလ်ာက်လာသည့္ အရိွန္ေၾကာင့္ တစ္ေနေသာခဲလည္းက်လာသည္။ ကိုသိန္းေမာင္ ဒုကၡေပးေသာခဲကို ပက္အိုင္ထဲမွ ႏိႈက္ထုတ္ၿပီး တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ခါးၾကားထုိးထားလိုက္သည္။ ထိုတစ္ေန႕လံုး ကိုသိန္းေမာင္ ေတြးေ၀ေငးေမာျခင္းျဖင့္သာ အဆံုးသတ္သြားေတာ့သည္။

ညေန တြင္းသိမ္းၿပီးတက္ေသာအခါ ကိုသိန္းေမာင္အ၀တ္မလဲ။ ေရစိုပုဆိုးႏွင့္ မီးဖိုေဘးထိုင္ေနသည္။ တြင္းမန္ေနဂ်ာက “သိန္းေမာင္ဘာျဖစ္သလဲ အကႌ်လဲေလ” ဆိုေတာ့ “ေပါလန္ေခၚေပး” ဟုသာ ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ျပန္ေျပာသည္။ မန္ေနဂ်ာလည္း ယခင္ေန႕စဥ္ႀကံဳေနရေသာ ပံုမွန္အေနထားမွ သိန္းေမာင္ အနည္းငယ္ထူးျခားေနသျဖင့္ မိုးကုတ္ဆင္းေျပးကာ ေပါလန္ကိုသြားေခၚသည္။ ေန၀င္လုနီးခါမွ ေရးႀကီးသုတ္ျပာေရာက္လာေသာ မန္ေနဂ်ာကို ေပါလန္ကေမးရာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေျပာျပသည္။ သိန္းေမာင္သိပ္မဟန္ေတာ့။ တစ္ခုခုေတာထူးၿပီ။ သည္မွာနပ္ေသာေပါလန္က တစ္ခ်က္ၿပံဳးကာ မိုးကုတ္အရႈပ္ဆိုင္မွ အရက္တစ္ဖာဆြဲၿပီး အျမည္းေတြပါ လင့္ရိုဘာေပၚတင္၍ လိုက္ခဲ့သည္။ ေပါလန္၏ လင့္ရိုဘာတြင္းအ၀င္မွာ သိန္းေမာင္ ဆတ္ေတာက္ဆတ္ေတာက္ေလွ်ာက္လာၿပီး ကားေဘာနက္ေပၚ ဂြပ္ခနဲ ခ်လိုက္တာက နီလာတံုးႀကီး။

ေက်ာက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေကာက္သိမ္းလာဖူးေသာ သူေဌးေပါလန္မင္သက္သြားေစသည့္ နီလာတံုး။ ေလးလက္မၿဗံဳးစုပ္ပိုက္အတြင္း တစ္ခဲ့ေသာနီလာအရိုင္းတံုး။ အားလံုး“ဟာ”မွလႊဲ၍ ေနာက္ထပ္အသံမထြက္ ႏိုင္ၾက။ “ဟဲ့သိန္းေမာင္ ဒီလိုမလုပ္ရဘူး၊ ဒါက ေက်ာက္ျမတ္ဟဲ့၊ ရိုရိုေသေသအပ္” ဆိုမွ ကိုသိန္းေမာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္၍အပ္သည္။ ထိုေန႕က ေပါလန္ေရာ တြင္းသားေတြေရာ ခ်ာခ်ာလည္သြားၾကေတာ့သည္။ ဒါက ေဟဗရူးပံုျပင္တစ္ပုဒ္မဟုတ္ပါ။ ကိုသိန္းေမာင္မွာလည္း မိုးကုတ္-မႏၱေလးကားလမ္းေဘးရိွ သစ္ဆိမ့္ကုန္း ရြာသားစစ္စစ္ျဖစ္ပါသည္။ မလိုခ်င္လို႕အပ္ေပးလိုက္ေသာ အျဖစ္က တကယ္ရိွခဲ့ပါသည္။ အပ္ေပးလိုက္တာ ကလည္း မ်ိဳးတံုးပဲတံုးမဟုတ္ ရတနာစင္စစ္ျဖစ္ပါသည္။ ကိုသိန္းေမာင္ကလည္း ရတနာ နားမလည္သူငထံုငအ မဟုတ္ပါ။ ပတၱျမားေျမဇာတိသားျဖစ္ပါသည္။

တြင္းသားစစ္စစ္ဘ၀မွ သူေဌးေျမွာက္စားသူဘ၀ ေန႕ခ်င္းေျပာင္းသြားသူ ကိုသိန္းေမာင္ကို သူ႕ေပါလန္ေတြက ကားတစ္စီးႏွင့္ထားသည္။ တြင္းႀကီးတစ္တြင္းအားႀကီးၾကပ္ရန္ေပးထားသည္။ မိုးကုတ္က အရႈပ္တို႕ အႏွံတို႕ဆိုင္ေတြမွာ မွာထားသည္။ သိန္းေမာင္လာစားသမွ် လာယူသမွ် ေဘဖြင့္ထား။ ကိုသိန္းေမာင္ ဘ၀ကလည္း လိုတိုင္းရတတိုင္း ျပည့္စံုသြားသည္။ သည္မွာ ဇာတ္လမ္းေလးသိမ္းသြားလွ်င္ ပံုျပင္သာသာ ကိုသိန္းေမာင္ဇာတ္ေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္တမ္းတင္ျဖစ္ခ်င္မွ တင္မိပါဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္တမ္းတင္ မိျခင္းကား ပါရမီရွင္မဟုတ္ေသာ ကိုသိန္းေမာင္သည္ လူတိုင္း ငမ္းငမ္းတက္ၾကသည့္ အိမ္မက္လို စည္းစိမ္ ဘံုၾကားတြင္ ေနေနရသည္ကို စိတ္ကုန္သြားကာ ေတာထြက္သြားသျဖင့္ျဖစ္ပါသည္။ မရသင့္မရထိုက္တာကို မလုိခ်င္ခဲ့ေသာ ကိုသိန္းေမာင္သည္ ရသင့္ရထိုက္တာကိုလည္း ၀ါယမစိုက္ရျခင္းမရိွ အလြယ္တကူရေနေသာ အခါ အားနာသြားၿပီး ေတာရပ္ခိုလံႈသြားသည္ဟုဆိုပါသည္။

ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလိုဆိုလွ်င္ေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္အလလၾကာၿပီးေနာက္ဟု စာတန္းထိုးရလိမ့္မည္ ထင္ပါ သည္။ ကိုသိန္းေမာင္တုိ႕ လက္နက္ခ်ကာ အလင္း၀င္လာသည္။ သည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ျဖည့္ေတြးလိုက္ မိတာက အေမွာင္ထဲမွ လက္နက္ကိုင္ထားရသူ ကိုသိန္းေမာင္သည္ ထိုစဥ္အခါက ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခို ယမ္းသံက်ည္သံေတြ တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္း တစ္ဒိုင္းဒိုင္းရိွေနတတ္သည့္ အညိဳေရာင္နယ္ေျမအတြင္းရိွ သူ႕ေပါလန္၏စည္းစိမ္ကို မျပစ္မွားျခင္းဘဲျဖစ္သည္။ သူလိုလွ်င္ ေပါလန္သူေဌးအရာ အလြယ္တကူ သိမ္းယူႏိုင္ပါလွ်က္ သူကမ်က္စပင္မပစ္ခဲ့ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္သမိုင္းကို ေလးေလးစားစား မွတ္တမ္းတင္မိျခင္းျဖစ္သည္။

ကိုသိန္းေမာင္ အလင္း၀င္ၿပီးေနာက္ သူ႕ရြာကေလးသစ္ဆိမ့္ကုန္းျပန္သြားၿပီး သီးပင္စားပင္မ်ား စိုက္စားကာေနထိုင္သည္။ ေရစက္ဆိုတာမ်ိဳးက မကုန္ႏိုင္ေသးေတာ့ သူမႏၱေလးဆင္းေစ်း၀ယ္ေသာအခါ သူ႕ေပါလန္ႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲေတြ႕သည္။ ေပါလန္ခမ်ာ ၀မ္းေတြသာလြန္းလို႕ ကိုသိန္းေမာင္လက္ကို ဆြဲထား ရွာသည္။ “ငါရွာေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ”တဲ့။ “ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ” “ဘာလုပ္စားသလဲ”ေတြ အလြမ္းသယ္ ၾကၿပီးေနာက္ ေက်းဇူးသိတတ္ေသာေပါလန္က ကိုယ္တိုင္လိုက္လာကာ ဆရာ၀န္ေဒါက္တာခင္ေမာင္၏ကား မစ္ဆူဘီရိွ၀ီလီဂ်စ္ကို ကုန္တင္စားစရာေထြလာျဖင့္အစံုလိုက္ ၀ယ္ေပးလိုက္သည္။ အရင္းေရာအႏီွးေရာ မလိုေအာင္ ေထာင္ေပးလိုက္သည္။ ကိုသိန္းေမာင္၏သစၥာတရားက လမ္းေတြ႕တာေတာင္ ေရွာင္မသြားတတ္ သည့္ ေပါလန္အတြက္ ထိုက္တန္ခဲ့ေပသည္။

တစ္ရက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုသိန္းေမာင္အေၾကာင္း မိတ္ေဆြမ်ားၾကားေျပာျပျဖစ္ပါသည္။ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ၾကရင္း တစ္ေယာက္က “ခင္ဗ်ား ကိုသိန္းေမာင္က အဲ့ဒီတုန္းက လူလြတ္လားဗ်” ဟုေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း “လူပ်ိဳႀကီးထင္တာပါဘဲ” ဟုေျဖမိေသာအခါ သူကအေျဖရသြားေသာ ဦးစံရွားပံုစံျဖင့္ “ဒါ့ေၾကာင့္ကိုး” လို႕ေျပာသြားပါသည္။ ရသင့္ရထိုက္တာေတြကို ဂုတ္ခြပိုးစီးထားသည့္အျပင္ မရသင့္မရထိုက္ တာေတြေနာက္သို႕ က်ားစီးဖားစီးလိုက္ေနၾကသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လူ႕ေဘာင္ေလာကတြင္ မလိုခ်င္လို႕ ျဖစ္ေသာအမႈက ပံုျပင္မွတ္ထင္ခဲ့ရပါသည္။ ကိုသိန္းေမာင္လိုလူတစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ျမင္ကြင္းမွ တျဖည္းျဖည္း မႈန္၀ါးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါၿပီ။

ေပးပို႕သူ

ျပတ္သား

Thursday, December 27, 2012

ျမနႏၵာဂ်ာနယ္အတြဲ(၁) အမွတ္(၄၄)မွာပါတဲ့လက္ရာေလးပါ

“မကလည္းတီး၊ ကလည္းတီး”

မကလည္းတီး၊ ကလည္းတီး၊ မတီးလည္းက၊ တီးလည္းကေဟ့။

ၿပီးခဲ့သည့္ ကထိန္ကာလက ျဖစ္ပါသည္။ သည္ေတးကို သူတို႕ လမ္းေတြေပၚမွာ ဆိုေနၾကပါသည္။ လူတိုင္း လက္ေတြ ေလမွာေ၀့လို႕ေျမွာက္လို႕ ကေနၾကပါသည္။ အိုးစည္ပုအိုက္အိုက္ႀကီး တစ္ဗိုင္းဗိုင္းထုသည့္၀ိုင္းမွာေတာ့ တိုက္ပံုေတြ၀တ္ ခေမာက္ေတြေဆာင္းလို႕။ သူတို႕ ေျခေတြကလည္း ေျမေပၚမွာ စိတ္ခ်လက္ခ်ျဖင့္ ခုန္ၾကသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကစလို႕ ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္တြင္းေတြသာမက ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို၊ ကိုကိုမမ၊ ဦးႀကီးေဒၚေလး ေတြ အကုန္ပါၾကသည္။ သည္ေျမကို ဧည့္သည္အျဖစ္လာရင္းက ခ်စ္လို႕အေျခခ်ခဲ့ၾကေသာ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမ၊ စာတိုက္ဗိုလ္ စသူေတြပါလိုက္ဆိုၾကေသးသည္။ သည္ေတးက သူတို႔၏ရိုးရာေတး၊ ဘ၀ဒႆနေတး၊ ကာလအလ်ား ျပေတး၊ သမိုင္းေတးလည္း ျဖစ္ပါသည္။

သူတို႕သည္ေျမေပၚမွာ အုပ္လိုက္သင္းလိုက္ အခုလိုမထြက္ႏိုင္ခဲ့တာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ အတိတ္ဆိုးႏွင့္ႀကံဳခဲ့ရကတည္းကျဖစ္သည္။ သည္ႏွစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္တာမွာ သူတို႕ညိဳးေရာ္ခဲ့ၾကသည္။ ႏြမ္းငိုက္ခဲ့ၾက သည္။ အကြက္က်က် ထိုးသိပ္တာခံလိုက္ရတာဟုလည္း သေဘာပိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူ႕မွ အျပစ္မဖို႕ သူတို႕ မကလည္းတီး၊ ကလည္းတီး၊ မတီးလည္းက၊ တီးလည္းကရင္း ေနခဲ့ၾကပါသည္။ အရင္တစ္ေခတ္ တစ္ခါက သည္ေျမမွာေလလိုေ၀့ခြင့္ရခဲ့ဖူးတာ သူတို႕ဘဲမဟုတ္ပါလား။ အဂၤလိပ္အစိုးရက ၁၈၈၇ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွာ ရူဘီဒရက္ဂူေလးရွင္းထုတ္ျပန္ၿပီး ရတနာတူးစားခြင့္ေပးခဲ့ရတာ သူတို႕ဂုဏ္မာနဘဲ ျဖစ္သည္။ သူတို႕၏ေသြးေတြ ထဲတြင္ ရတနာပုန္းခိုမည့္ေနရာကို တပ္အပ္ေဟာႏိုင္သည့္ ပုဏၰါးတစ္ပါးရိွေလသည္။

သကၠရာဇ္၅၇၉ခုႏွစ္ မိုးမိတ္ေစာ္ဘြားႀကီးသိုဟန္ဖတ္လက္ထက္ မုဆိုးသံုဦးေတာလည္သြားရာမွ လမ္း ေပ်ာက္ကာ သဖန္းပင္ႀကီးေအာက္တြင္ အိပ္စက္ခဲ့ရၿပီးေနာက္ နံနက္မိုးေသာက္ေသာအခါ က်ီးမ်ား ၀ဲေနေသာ ေနရာတြင္ ေသြးညိွနံ႕မရိွ ပကတိသန္႔စင္ေနေသာ အနီေရာင္အတံုးအတစ္မ်ား ေတြ႕ျခင္းအစသည္ သူတို႕သမိုင္းဘဲ ျဖစ္သည္။

မိုးမိတ္ေစာ္ဘြားသိုဟန္ဖတ္က သည္ေနရာကို ဟိန္းေခၚအုပ္ခ်ဳပ္သူတစ္ဦးႏွင့္ လႊတ္ကာေစာင့္ေရွာက္ ေစေသာ လူတစ္စုသည္ သူတို႕၏ဘိုးဘြားမ်ားဘဲျဖစ္မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕ရွမ္းစပ္သည္။ ရွမ္းပံုေပါက္သည္။ စကားက၀ဲတဲတဲ။ ပါးအို႕ကနီနီရဲရဲ ပတၱျမားေသြးေလးေတြစို႕လို႕။ သူတို႕ထံတြင္ ရွမ္းဓေလ့ေတြရိွသည္။ ပဲပုတ္စားသည္။ ႏွစ္စဥ္ မွ်စ္ခ်ဥ္တည္သည္။ “အမဲခ်ဥ္ခ်ိဳစိုး၊ မိန္းမ၀ါးလံုးစီး၊ ေပါက္စီႏွစ္ျပားဖိုး”ဟု ရွမ္းသံလိုလို၊ ဓႏုသံလိုလိုႏွင့္ ျမန္မာလိုေအာ္ကာတိုင္မင္ေခၚၿပီး ဓႏုအိုးစည္၊ ေတာင္ရိုးအိုးစည္တီးၾကေသာ္လည္း ဓႏုလည္းမဟုတ္။ သူတို႕ကား မိုးကုတ္သား ျဖစ္ၾကပါသည္။

ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပ၃၈၀၀ေက်ာ္တြင္ရိွေသာ သူတို႕အရပ္က မုိးအလြန္မ်ားသည္။ ေတာက အုပ္သည္။ ခရီးကလွမ္းသည္။ သြားရေသာကတၱရာလမ္းက ၾကမ္းသည္။ အဂၤလိပ္တို႕က သပိတ္က်င္းမွ မိုးကုတ္သြားႏိုင္ရန္ ၁၉၁၁ခုႏွစ္ေရာက္မွေငြ(၁၅)သိန္းခြဲအကုန္ခံကာ ကတၱရာလမ္းကိုေဖာက္သည္ဟု သိရသည္။ ႏွစ္စဥ္လမ္းျပဳျပင္စရိတ္ ေငြတစ္သိန္းသတ္မွတ္သည္။ ၁၉၁၁ခုႏွစ္ လမ္းျပင္စရိတ္ေငြတစ္သိန္းသည္ ယခု၂၀၁၂တြင္ မည္မွ်ေလာက္ျဖစ္မည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိ။ သပိတ္က်င္းကသေဘၤာဆိပ္ၿမိဳ႕။ သပိတ္က်င္းေရာက္ေအာင္ ေရေၾကာင္းကလာရသည္။ ယခုမိုးကုတ္-မႏၱေလးကားလမ္းတြင္ သပိတ္က်င္းလမ္းခြဲျဖစ္ေသာေဖာ့ေတာနဲ႔လက္ပံလွကို ဆက္ေသာလမ္းက ၁၉၆၁ခုႏွစ္ေရာက္ မွ ေဖာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု မွတ္သားထားရသည္။

ေဆာင္းတြင္းတြင္ ေရခဲေအာင္ေအးသည္။ ေဆာင္းႏွင့္အတူ လူေတြကလည္း ေအးသည္။ စရိုက္ကလည္းေအးသည္။ ေႏြဆိုတာမရိွ။ အခ်ဳပ္ခန္းမွာလူဆိုတာမရိွ။ နတၳိအခန္း။ “ဥစၥာကံေပးမရေသး ေႏွာက္ေႏွးဗ်ာပါမရိွရာ”ဟု ႏွလံုးပိုက္ေသာသူမ်ားလည္းျဖစ္သည္။ သူမ်ားႏွင့္ယွဥ္မတုသလို ယွဥ္လည္းမလုလိုသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အရာရာ ေနာက္က်ခဲ့သည္။ ဆက္သြယ္စရာဆိုတာ ေၾကးနန္းအျပင္ တကၽြီကၽြီလွည့္ရေသာ ဖုန္းေခတ္မွလြတ္သည္မွာ မၾကာေသး။ ယခုေတာ့ ဂ်ီခ်ၿပီဟုသိရသည္။

ဆက္သြယ္မႈဧရိယာ ျပင္ပေနရေတာ့လည္း ေအးေဆး။ ဆယ္လူလာကို လိုင္းမိတဲ့ေတာင္ေပၚတင္ ႀကိဳးမဲ့ ေကာ့တလက္ျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲခ် ဇိမ္နဲ႕ေျပာခဲ့ၾကသည္။ အိမ္တိုင္းက ေရဒီယိုဖြင့္ၿပီး ဖမ္းနားေထာင္ႏိုင္သည္။ ေရႊေစ်း၊ ဆီေစ်း၊ ဆန္ေစ်းသာမက ၿမိဳ႕မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ပလီပလာေတြႏွင့္ အီတာ ၾကည္တာေတြလည္း ၾကားႏိုင္ေသးသည္။ သတိမထားဘဲ ေျပာလိုက္မိလို႕ကေတာ့ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္။ ပတၱျမားFMအစစ္ျဖစ္သည္။ ပတၱျမားေျမ၏ ရသစံု ေကာ့တလက္အသံလႊင့္ရံု ကေလးမ်ားသည္ ေဒၚနန္းၾကည္ေတာင္ေတာ္ေစာင္းတြင္ ရတနာပံု ေနျပည္ေတာ္ဘက္ ေမွ်ာ္လို႕ အစီအရီ။

(မယံုမရိွေလႏွင့္ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားကို ပထမဆံုးေပးခဲ့ဖူးေသာၿမိဳ႕မွာ ျပတ္သားတို႕မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ဟု မွတ္သား ထားရသည္။ သို႕ရာတြင္ ျပတ္သားတို႕၁၉၉၅ခု ဆယ္တန္း ေအာင္တာေတာ့ အာလာဒင္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။)

မျဖစ္ေသးတာကံဟု ယံုၾကသည္။ တစ္ခ်ိန္ကျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီဟု သေဘာထားၾကသည္။ ငါ့တို႕ဆီမယ္ ရုပ္ရွင္ရံု ဆိုတာႏွစ္ရံု။ ဓါတ္ဆီတုိင္ဆိုတာ ႏွစ္တိုင္။ စာတိုက္၊ ေဆးရံုစံုခဲ့ပါပေကာကြယ္လို႕ ေျဖသိမ့္ၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ ပတၱျမားေျမအမတ္ႀကီးေတြ ယခုတိုင္ လႊတ္ေတာ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္ေနႏိုင္တာလည္းျဖစ္မည္။

သို႕ေသာ္ ၁၉၉၅ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလတြင္ ျပဌာန္းလိုက္ေသာ ျမန္မာ့ေက်ာက္မ်က္ရတနာဥပေဒေနာက္က ခရိုနီလူတစ္သိုက္ ေငြထုပ္ေတြပိုက္ လိုက္လာသည္ကိုေတာ့ မ်က္စီေမွာက္မွား၍ သတိမမူသျဖင့္ ဂူဟုမျမင္ခဲ့ၾကေပ။ သည္ခရိုနီဂူေတြထဲမွာ လက္ငုတ္ေတြ ျမွဳပ္ႏံွလိုက္ရတာကိုလည္းၾကမၼာဟု သူတို႕ထင္ခဲ့ၾကေသးသည္။ သည္ၾကမၼာ ေတြကို လက္ဖက္ေတြေျပးခူးရင္း တံျမက္စည္းေတြယက္ရင္း အံတုခဲ့ၾကသည္။ (မိုးကုတ္တံျမက္စည္းက လူႀကီးသံုး သူေဌးသံုးမဟုတ္ပါလား) တယ္သီးေတြထံုးစိမ္သည္။ မက္ေခါက္သီး၊ ခ်ည္ေစာ္ကားသီးေတြ ယိုထိုး။ ကိုးေတာင္၀တ္ က်ားေတြက ရမည္းသင္းသြား။ အားကိုးစရာ ေယာက်ၤားဘဲ ခပ္ရွားရွားျဖစ္လာသည္။

တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက တြင္းသားလုပ္ရန္ အေနာက္ဘက္နယ္ေတြက အိပ္ယာလိပ္ေတြပိုက္ၿပီး မုိးကုတ္မန္းကား၊ ဗဟိုစည္ကား၊ က်ားေခါင္းကား ေခါင္မိုးေတြေပၚမွ ခ်ီတက္လာသူမ်ားအရပ္ထံတစ္ျပန္ေၾကာ့လို႕ ဂလဲ့စားေခ်ရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕မိုးကုတ္သားေတြ ခ်ီတက္ရျပန္သည္။ နာရီျပင္၊ ေခါက္ဆြဲလာေရာင္းေသာ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္တို႕ ထံလည္း ဟိုတယ္သန္႕ရွင္းေရး၊ ထမင္းခ်က္ပန္းကန္ေဆးရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အရပ္သမီးေတြ ၿခံခုန္ေျပးရျပန္သည္။ ဒါကလည္း ၾကမၼာရဟတ္ပဲျဖစ္မည္။

ေပါက္ျပားတစ္လက္ ဆန္ခါတစ္ခ်ပ္ရိွလွ်င္ ဘယ္ေနရာမဆို ေက်ာက္ရွာစာလို႕ရတယ္ကြ။ ထာတစ္ခ်ပ္ရိွလွ်င္ ကုန္သည္ပြဲစားလုပ္စားလို႕ရတယ္။ မွတ္တစ္ခ်ပ္၊ ေက်ာက္ေသြးခံုတစ္လံုးရိွရင္ မီးပံုးႏွင့္ေက်ာက္တံ ကၽြဲခ်ိဳညွပ္ ကိုင္ထားႏိုင္ေသးရင္ အေသြးအပ္မယ့္သူကမရွားဘူးကြဆိုတဲ့ မာန္ေတြကို ခရိုနီျမွားေတြမွန္ကုန္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဗလက္ကင္၀ိႈက္တီဗီြမွန္ေတြကို ေက်ာက္တံမွာတပ္လို႕ စိတ္ေျဖေသြးေလးေသြးရတာကိုပင္ ေသြးစရာရိွတာ ဟုတ္ေသးတာပဆိုဘဲ။ အဂၤလိပ္အစိုးရလက္ထက္က လစဥ္နယ္ပယ္ရံုးေတြမွာ ရတနာေရာင္းပြဲေတြ က်င္းပ ေပးခဲ့တာ အမွတ္ရဖို႕ေကာင္းသည္။ အဲ့ဒီအခါက စထရိတာ(Streeter&Co)က လက္၀ါးႀကီးအုပ္သည္ထားေတာ့ မိုးကုတ္သားေတြ ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ လစဥ္ေငြေတြအိတ္ထဲ ထည့္ထည့္ျပန္ၾကမွာ ေသခ်ာေနသည္။ ရတနာက သူတို႕ဘဲ ထုတ္လို႕ရတာကိုး။

နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ကို ေတာင္းတေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္က နယ္သူနယ္သားေတြကို အသိအမွတ္ ျပဳတာကို အမွတ္ရေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒီလိုရတနာေရာင္းပြဲေတြက နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ျပန္ေတာ့ လိုက္ျပန္သြားၾကတာ အယုဒၶယေရာက္မွဆင္းေနခဲ့ေတာ့ ယခုထက္တိုင္ မိုးကုတ္ရတနာေတြကို အေလာင္းဘုရားရဲ႕ကိုလိုနီေတြက သူတို႕တြင္းထြက္ေတြလို႕ ခပ္တည္တည္ၿဖီးၿပီးေရာင္းစားေနၾကတာ မ်ားၾကားရေတာ့ ရင္နာစရာ။

အခုခါ သူတို႕မွာ တူးစရာေျမေတြ ေပ်ာက္ၿပီ။ ေငြကိုေလလိုသံုးတာဟာ မိုးကုတ္သားလို႕ ဆရာေသာ္တာေဆြကသာ မွတ္တမ္းတင္မထားရင္ ဟာသစကားဘဲ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ေျမေတြကို ေဇာက္ထိုးမိုးလွန္ သြန္ေမွာက္ကုန္ၿပီ။ စက္ႀကီးေတြက မႈတ္တင္လိုက္ေသာေရပိုက္ထိပ္မွ ေရပန္း၀ါ၀ါႀကီးေတြ တဖြားဖြားက်တာ အေ၀းကသာေငးခြင့္ရေတာ့သည္။ လက္တံရွည္ရွည္ႀကီးေတြႏွင့္ အေကာင္၀ါ၀ါႀကီးေတြက သူတို႕အသဲေတြ၊ သူတို႕ႏွလံုးေတြ၊ သူတို႕အသားေတြကို ကုတ္ျခစ္ေနၿပီ။ လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္က အက်ိဳးတူတြင္းကို ဦးညြတ္ေနၿပီ။ ေဘာလံုးကြင္းက ေရအင္းျဖစ္ၿပီ။ အရင္က သူတို႕ဒါေတြမျမင္ဖူးခဲ့။ ၀ါးဖိုနဲ႕ေရစုပ္မယ္။ သစ္သားေရမံုခြက္မွာေပါက္ျပားခုတ္ရင္းၿဗံဳးေဆးတယ္။ ပုတ္ေတာနဲ႕ခႏႊဲေဆးမယ္။ ေလးပင္က်င္းနဲ႕တြင္းေဖာက္မယ္။ ဒါေလာက္ပါဘဲ။ သူတို႕ခ်စ္ေသာေျမထဲက ရတနာထုတ္ၾကတာ အသားထဲကဆူးထြင္တာလို တကယ့္ကိုမွ တယုတယေလးျဖစ္သည္။ သူတို႕ဘိုးဘြားပိုင္ေျမ အေရျပားေတြ ပြန္းကုန္မွာမၾကည့္ရက္ၾကတာလည္းျဖစ္မည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာေျပာႏိုင္တာကေတာ့ တြင္းဆိုတာမ်ိဳးက ေျမကိုဘယ္လို သြန္လို႕ေမွာက္လို႕လွန္လွန္ ေလးပင္ေခၚ ေလးေပက်ယ္တြင္းေလးေလာက္ႏွင့္ တစ္ေတာင္တစ္ဆုတ္ ၿဗံဳးအုပ္ကေလးေနာက္သို႕ လိႈင္ေဖာက္ လိုက္တတ္မွသာ ရတနာပါ ပါမည္။ ဒါကအႏုပညာဆန္ခ်င္လည္း ဆန္ေနမည္။ ဒါကို မိုးကုတ္တြင္းဆရာေတြက ၿဗံဳးေက်ာေျမေက်ာေရာက္ေအာင္ အုန္း၊ ထုပ္၊ တိုင္ခံဆိုတဲ့ ေမွ်ာသားတိုင္မ်ား သံုးကာေဖာက္ၿပီး တြင္းေျမသား၊ ေရအေန အထားေတြအရျမက္သပ္ (ျမက္ကို ၀ါးႏွင့္သပ္)၍ ေလးပင္တြင္းဆင္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေတြအျပင္ ၿဗံဳးေျမလႊာေအာက္မွာ အခံဆိုတာရိွသည္။ မိုးကုတ္အေခၚအခံေပါက္လွ်င္ ရတနာရိွရာ ေျမလႊာကုန္ေလၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါ အခံက ေပရာခ်ီနက္တတ္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ခါ ခါးေလာက္ ရင္ဆုတ္ေလာက္မွာပင္ အခံေပါက္ တတ္သည္။ အခံေရာက္တာကိုမွ ဇြတ္တြန္းေဖာက္လွ်င္ စရိတ္ကုန္လူပန္း အက်ိဳးနတၳိပဲျဖစ္မည္။ ေခတ္မီေသာ အျမင္ျဖင့္ေျပာရလွ်င္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ျဖဳန္းတီးေနမႈ သက္သက္ပဲျဖစ္သည္။

လူႀကီးေတြကေတာ့ အခုေခတ္ေကာင္ေတြက ငတို႕ေလာက္ ေက်ာက္မရၾကပါဘူးကြာတဲ့။ သူတို႕ေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာ ရတနာဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ရွာတတ္သူကိုပင္ တူတူပုန္းတတ္သည့္အမ်ိဳး။ တြင္းသားထဲမွာ စည္းေဖာက္သူပါရင္ ငတိုငလွ်ိဳပါရင္ တုိဖို႕လွ်ိဳဖို႕ စိတ္ကူးသူပါလွ်င္ ကိုယ္က်င့္ပ်က္သူ မယားခိုးပါလွ်င္ လာဘ္တိတ္၍ တြင္းေဆးရင္းေက်ာက္ျမင္ပါလွ်က္ ေကာက္လိုက္မွေပ်ာက္သြားတတ္တဲ့အမ်ိဳး၊ ရဲခနဲျမင္လိုက္ပါလွ်က္ ကြယ္သြား တတ္တဲ့အမ်ိဳး။ ဒါကိုျပေက်ာက္ဟုေခၚၾကသည္။ ရတနာရိွသည္ မထိုက္လို႕ လို႕ျပေသာေက်ာက္။ ဒါ့ေၾကာင့္ရတနာ လာရွာလွ်င္ ကိုယ္က်င့္ပါျပင္လာဖို႕ေတာ့ လိုေလသည္။ မိုးကုတ္သားတြင္းေဖာက္မွ ေက်ာက္ရမည္ဟုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လြန္ေတာ့မည္မထင္။

၁၈၈၉ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္တို႕၏ျမန္မာ့ပတၱျမားတြင္းကုမၸဏီသည္ ပထမဆံုးမိုးကုတ္တြင္ ေခတ္မီစက္ကိရိယာ မ်ားျဖင့္တူးခဲ့ၿပီး ၁၈၉၆ကစလို႕အေျခအေနယိုင္နဲ႕လာသျဖင့္ ၁၉၃၁ခုႏွစ္မွာ သူတို႕စက္တြင္းေတြကို အကုန္ရပ္ဆိုင္း ကာ ကုမၸဏီတစ္ခုလံုးၿဗိတိန္ျပန္ေျပးၾကသည္။ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတစ္၀ိုက္မွာေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ကပင္ တြင္းတူးလိုင္စင္ခ်ေပးခဲ့ရေသာမိုးကုတ္သားတို႕ ကိုယ့္ေရတြင္းမွာကိုယ္ တိတ္တိတ္ႀကိတ္ခပ္တတ္လို႕ ေရေလးေတာ့ ရႊင္ရႊင္သံုခဲ့ရေသးသည္။ စည္စည္ေ၀ေ၀ေလးေနခဲ့ရေသးသည္။ ဒါကလည္း ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးတတိယႏွင့္ပဥၥမသားတို႕ ၾကားမွျဖစ္သည္။ ၁၉၉၅ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ၾကမၼာငင္ကာ မကလည္းတီး ကလည္းတီး မတီးလည္းက တီးလည္းကရင္း ေနလာလိုက္ၾကတာ ယခုတိုင္ဘဲျဖစ္သည္။

မိုးကုတ္သူ၊ မိုးကုတ္သားတို႕က သူတို႕အိမ္လာလည္ေသာဧည့္သည္ျပန္လွ်င္ “ျဖည္းျဖည္းေနာ္”လို႕ ႏႈတ္ဆက္တတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ နားမလည္ရွာေသာဧည့္သည္တို႕ ျပန္ဟန္ျပင္မွ ထိုင္ၾကျပန္ေလသည္။ ၂၀၀၈ဖြဲ႕စည္းပံုျဖင့္ ၂၀၁၀ကစၿပီး ျပည္သူ႕ဆႏၵစာမ်က္ႏွာသစ္ ခင္းက်င္းဖြင့္လွစ္ လိုက္ေသာအခါ ခရိုနီ၊ ခရိုျပာႏွင့္ ျမန္မာ့ေက်ာက္မ်က္ရတနာဗ်ဴရိုကေရစီတို႕ကို သူတို႕“ျဖည္းျဖည္းေနာ္”ေ နဦးမည္လားမသိ။

မႏၱေလးကထိန္ပြဲအၿငိမ့္မ်ားဆီက ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းေရးေသာ “ေလခ်ိဳေသြးတယ္၊ ေလ…ခ်ိဳေသြးတယ္” ေတးသြားကို ၾကားေနျပန္သည္။

“ေလခ်ိဳေသြးကာ အေပ်ာ့ဆြဲ ဆြဲတယ္၊ အားနားတတ္ရင္ အားပါလိမ့္မယ္ရွင့္” လို႕အေမေလပါတီရဲ႕ အသံပဲ ၾကားေနမိျပန္သည္။

Posted by Min Sithu (MGK)

Tuesday, December 11, 2012

လူငယ္မ်ားကို ေလျဖတ္ျခင္း ျဖစ္ေစေသာအေၾကာင္းရင္း ေလးသြယ္ တဲ့

အခုေခတ္မွာ အသက္ငယ္တဲ့သူေတြဆိုရင္ ေလျဖတ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ေလျဖတ္ေရာဂါ ခံစားေနရသူေတြထဲမွာ လူငယ္ေတြလည္း ပါဝင္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေလျဖတ္ျခင္း ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြကို ေရွာင္လႊဲႏိုင္ဖို႔ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

၁။ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားျခင္း
စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ပါ။ ေလျဖတ္ျခင္းျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ အႏၲရာယ္ေတြအေၾကာင္း ဆရာဝန္ေတြကိုေမးရင္ ေသြးတိုးေရာဂါ၊ ဆီးခ်ိဳေသြးခ်ိဳေရာဂါ၊ ႏွလံုးေရာဂါစသျဖင့္ ေျပာျပပါလိမ့္မယ္။ ေလျဖတ္ေစတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းထဲမွာ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားတာလည္း ပါပါတယ္။ စိတ္ဖိစီးမႈကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့အခါမွာ ေသြးဖိအားျမင့္တက္လာၿပီး ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာပိတ္ျခင္းနဲ႔ ေသြးေစးပ်စ္ျခင္းေတြကို ျဖစ္လာေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလျဖတ္ျခင္းကင္းေဝးေအာင္ စိတ္ဖိစီးမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ရပါမယ္။

၂။ ရန္လိုျခင္း
အသက္ႀကီးျခင္းအေၾကာင္း လတ္တေလာ ေလ့လာမႈတစ္ရပ္အရ ရန္မူလိုတဲ့သူ၊ အထူးသျဖင့္ ရန္လိုတတ္သူေတြဟာ စိတ္ေအးလက္ေအး ေနတတ္သူေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ ေသြးေၾကာပိုမိုထူထပ္တတ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ေသြးေၾကာေတြ ထူထဲလာဖို႔ အခ်ိန္ယူရတတ္ေပမယ့္ ျပင္းထန္တဲ့အဆင့္မွာ ဦးေႏွာက္ဆီကိုသြားတဲ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ ျပတ္လပ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဦးေႏွာက္ဆဲလ္ေတြ ေသဆံုးၿပီး ေလျဖတ္ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

၃။ အထီးက်န္ျခင္း
အထီးက်န္ျခင္းဟာ ႏွလံုးအေပၚ နာက်င္ထိခိုက္ေစတယ္လို႔ စာေတြထဲမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အထီးက်န္တဲ့ အရြယ္ေရာက္သူေတြလို ေလးႏွစ္ၾကာေလ့လာတဲ့ ခ်ီကာဂိုတကၠသိုလ္ရဲ႕ ေလ့လာမႈတစ္ရပ္အရ အထီးက်န္ဆံုးလူေတြဟာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းနဲ႔ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ျခင္းေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘဲ ႏွစ္တိုင္း ေသြးဖိအားျမင့္တက္ေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ အထီးက်န္ျခင္းဟာ စိတ္ဖိစီးမႈေဟာ္မုန္း ေကာ္တီေဆာပမာဏ ျမင့္တက္ေနျခင္းနဲ႔ ဆက္စပ္မႈရွိကာ ထိုေဟာ္မုန္း ျမင့္တက္ျခင္းဟာ ေသြးတိုးေစၿပီး ေသြးတုိးျခင္းေၾကာင့္ ေလျဖတ္ႏိုင္ေျခ ျမင့္တက္ရလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၄။ အိမ္ေထာင္ကြဲျခင္း
အိမ္ေထာင္ကြဲထားတဲ့ အမ်ိဳးသားေတြဟာ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္ေျပတဲ့ အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ အသက္အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ ေလျဖတ္ျခင္းျဖစ္ႏိုင္ေျခကို ၆၄ ရာခိုင္ႏႈန္း ျမင့္မားေစေၾကာင္း ၂၀၁၀ အေမရိကန္ ေလျဖတ္ျခင္းအေၾကာင္း ေလ့လာမႈတစ္ရပ္က ဆိုပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္မေကာင္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးအေျခအေနရွိသူေတြဟာ အထီးက်န္ေနသလို ခံစားရတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဒါတ္တာသီဟသစ္ ဘေလာ့စ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္..............။

ျပန္လည္မွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါတယ္...။

Posted by စိတ္ကူးေပ်ာ္ရာ

Friday, November 23, 2012

လူထုက်န္းမာေရး (((ေလျဖတ္မည့္ ေရွ့ေျပးလကၡဏာ - ၁၁ခ်က္)

၁။ ဦးေခါင္းေနာက္ေစ့တြင္ ေခါင္းကိုက္ျခင္း၊ မၾကာခဏ မူးေဝျခင္း။
(Sub occipital headache)

၂။ ေျခ,လက္တို႔တြင္ မၾကာခဏ က်ဥ္ျခင္း၊ကိုယ္လက္ ေလးလံ ထိုင္းမႈိင္းျခင္း။
(Tingling sensation of limbs)

၃။ မ်က္ခြံႏွင့္ မ်က္ႏွာၾကြက္သားတို႔ ဆတ္ခနဲလႈပ္ျခင္း၊ အသားကြက္၍ တဆတ္ဆတ္လႈပ္ျခင္း။
(Fluttering or Tic of eyelids and facial muscles)

၄။ မၾကာခဏ ဝမ္းခ်ဳပ္ျပီး ဗိုက္တြင္ေလပြေနျခင္း။
(Occassional constipation and fluctuation)

၅။ ညအိပ္ခ်ိန္ က်ဥ္ထံုျခင္း လန္႔ႏိုးျခင္း။
(Tingling and numbress of limbs during sleep)

၆။ ဆီး အနီေရာင္သြားျခင္း။
(Redness discolouration of urine)

၇။ ပစၥည္းမ်ားကိုင္လွ်င္ မျမဲျခင္း၊ မၾကာခဏ လြတ္က်တတ္ျခင္း။
(Freguent fall down of objects when bandling)

၈။ ဘယ္ဘက္လက္ ကိုက္ခဲျပီး လက္မတြင္ ထံုျခင္း၊ ဘယ္ေျခဆြဲျခင္း။
(Tingling and aching sensation of left upper limbs, thumb and lower limbs)

၉။ အမ်ိဳးသားမ်ား အသက္ ၄၅-ႏွစ္ေက်ာ္လွ်င္ ရက္ရွည္ ေျခ,လက္ ထံုက်ဥ္ျခင္း။
(Male over 45yrs,numbers sensation longtime) အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေသြးဆံုးခ်ိန္တြင္ ေျခ,လက္မ်ား
ထံုက်ဥ္ျခင္း။ လက္ညႇိဳး၊ လက္ခလယ္ ေကြးရာမွ ခ်က္ခ်င္းဆန္႔မရျခင္း။
(Numbness sensation during menolpasuse)

၁၁။ ေရခ်ိဳးျပီးလွ်င္ မ်က္စိမ်ား ၾကာျမင့္စြာ နီရဲျခင္း။
(Redness of eye after bath (or) Conjunctivities after bath)

ႀကဳိတင္သိရွိၿပီး လူသားမ်ားအားလုံး ေလၿဖတ္ၿခင္းမွ ကာကြယ္နုိင္ႀကပါေစ.....

ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္က အေရးႀကီးလို႕.............

၁၁။ မ်က္စိနွစ္ဖက္လံုးေမွာင္အတိ က်သြားျပီး ... ခန္႕မွန္း ၁၅ စကၠန္႕ေလာက္ျပန္မျမင္ေလာက္ေအာင္
ပိန္းပိတ္သြားရင္ ေလျဖတ္ရန္နာရီပိုင္းသာလိုေတာ့သည့္ အနီးဆံုးအေျခအေနပါ။

က်န္းမာေရးဂ်ာနယ္ မွ ကူးယူတင္ျပျခင္းျဖစ္သည္.

Friday, November 9, 2012

ဆက္သြယ္ေရးဆုိင္ရာ ဝန္ေဆာင္မႈမ်ားအတြက္ စံုစမ္းေမးျမန္းႏုိင္ေသာ ဖုန္းနံပါတ္မ်ား

9/Nov/2012

E-Mail this article

Printable Version

ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းသည္ ဆက္သြယ္ေရးဆုိင္ရာ ဝန္ေဆာင္မႈမ်ားကို အသံုးျပဳေနေသာ မိဘျပည္သူမ်ား၏ ဆက္သြယ္မႈ လြယ္ကူအဆင္ေျပေစရန္ အလုိ႔ငွာ အုိင္တီဝန္ေဆာင္မႈ၊ မုိဘုိင္းတယ္လီဖုန္း ႏွင့္ ႀကိဳးတယ္လီဖုန္း ဆက္သြယ္ေရး ဝန္ေဆာင္မႈကိစၥမ်ား၌ သံုးစြဲသူမ်ားအတြက္ အခက္အခဲမ်ား၊ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား ရွိပါက မုိဘုိင္းဆက္သြယ္ေရးဌာန၊ အမည္- ၁။ ဦးေဌးဝင္း၊ ရာထူး- အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္၊ မိုဘိုင္းဖုန္း-ဝ၉-၈၆၃ဝဝ၁ဝ၊ E-mail/Address- cemobile@mptmail.net.mm၊ ၂။ ဦးစုိးေအာင္၊ ဒုတိယအင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္၊ ဝ၉-၈၆၃ဝဝဝ၁၊ ee1_switch@mptmail.net.mm၊ ၃။ ဦးကိုကိုေအာင္၊ အင္ဂ်င္နီယာမွဴး၊ ဝ၉-၈၅ဝဝဝဝ၁၊ ee2_@mptmail.net.mm၊ ၄။ ဦးေအာင္ေက်ာ္သက္၊ အင္ဂ်င္နီယာမွဴး၊ ဝ၉-၅၁ဝဝဝ၂၇၊ bhngsm@mptmail.net.mm၊ ၅။ ေဒၚခင္ၿဖိဳး၊ အင္ဂ်င္နီယာမွဴး၊ ဝ၉-၅ဝ၂၁ဝ၁ဝ၊ wlugsm@mptmail.net.mm တို႔သို႔လည္းေကာင္း၊ ေအာ္တုိတယ္လီဖုန္းဌာန၊ အမည္- ၁။ ေဒၚခ်ယ္ရီမ်ဳိးတင့္၊ ရာထူး- ဒုတိယအင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ (အိတ္ခ်ိန္း)၊ မိုဘိုင္းဖုန္း- ဝ၉-၄၅ဝ၄၅ဝ၇၇၇၊ ဝ၁-၃၈ဝ၁၈၈၊ ၂။ ဦးေဇာ္မင္း၊ ဒုတိယအင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ (အိတ္ခ်ိန္း)၊ ဝ၉-၅ဝ၂၁ဝ၆၆၊ ဝ၁-၃၇ဝ၁၈၈၊ Email/Address- ee1_swit_cep@mptmail.net.mm၊ ၃။ ဦးသန္းလိႈင္၊ ဒုတိယအင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ (လုိင္း)၊ ဝ၉-၅ဝ၂၁ဝ၅၅၊ ဝ၁-၃၈ဝ၃၃၃၊ ee1_line_cep@mptmail.net.mm၊ ၄။ ဦးသိန္းျမင့္ထြန္း၊ အင္ဂ်င္နီယာမွဴး (လုိင္း)၊ ဝ၉-၅ဝ၂၁ဝ၇၈၊ ဝ၁-၂၂၂၃၃၃၊ ၅။ ဦးေအးမင္းလိႈင္၊ အင္ဂ်င္နီယာမွဴး (အိတ္ခ်ိန္း)၊ ဝ၉-၅ဝ၂၁ဝ၈၅၊ ဝ၁-၃၇၂၁၈၈၊ ၆။ ဦးေက်ာ္ဝင္း၊ အင္ဂ်င္နီယာမွဴး (အိတ္ခ်ိန္း)၊ ဝ၉-၅၄၂၁ဝ၉၉၊ ဝ၁-၅ဝဝ၉၉၉၊ ၇။ ဦးေဇာ္မင္းဦး၊ အင္ဂ်င္နီယာမွဴး (OCS)၊ ဝ၉-၅၄၂၁ဝ၇၇ တို႔သို႔လည္းေကာင္း၊ သတင္းအခ်က္အလက္ႏွင့္ နည္းပညာဌာန၊ အမည္- ၁။ ဦးခင္ေမာင္ထြန္း၊ ရာထူး- အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္၊ မိုဘုိင္းဖုန္း- ဝ၉-၈၆၃ဝဝ၄၂၊ E-mail/Address- khinmaungtun.ceit@mptngw.net.mm၊ ၂။ ေဒၚခင္ေဆြေဌး၊ ဒုတိယအင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္၊ ဝ၉-၅၁ဝဝဝ၅ဝ၊ ဝ၉-၈၆၃ဝဝ၅ဝ၊ kshtay@mpt.net.mm၊ ၃။ ဦးရဲႏုိင္မုိး၊ ဒုတိယအင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္၊ ဝ၉-၅ဝ၂၁ဝ၇၄၊ yenaingmoe@mptngw.net.mm၊ ၄။ ေဒၚႏြယ္နီစုိးရင္၊ အင္ဂ်င္နီယာမွဴး၊ ဝ၉-၂ဝဝဝဝ၃၇၊ nwenisy@mptngw.net.mm၊ ၅။ ဦးေနလင္းထြန္း၊ အင္ဂ်င္နီယာမွဴး၊ ဝ၉-၅ဝ၂၁ဝ၇၂၊ naylinhtun@mptngw.net.mm၊ ၆။ ဦးေအာင္သူဟိန္း၊ အင္ဂ်င္နီယာမွဴး၊ ဝ၉-၈၃ဝဝဝ၅၆၊ aungth@mptngw.net.mm၊ ၇။ ေဒၚညိဳညိဳစိမ့္၊ အင္ဂ်င္နီယာမွဴး၊ ဝ၉-၅ဝ၂၁ဝ၂၅၊ nnseint@mptngw.net.mm၊ ၈။ ေဒၚလွျမတ္ဟန္၊ မန္ေနဂ်ာ၊ ဝ၉-၅၄ဝဝဝ၂၃၊ hlamyathan@mptngw.net.mm စသည့္ ေဖာ္ျပပါဌာနမ်ား၏ အရာရွိမ်ားထံသို႔ ဆက္သြယ္စံုစမ္း ေမးျမန္းႏုိင္ပါေၾကာင္း သိရသည္ဟု ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၉ ရက္ေန႔ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။

Monday, November 5, 2012

ျမနႏၵာဂ်ာနယ္ အတြဲ-၁၊ အမွတ္၄၂၊ စာမ်က္ႏွာ-၁၃က ေဆာင္းပါးေလးပါ

“ကြယ္ေဒါင့္ကေလးမ်ား”

“ဟာ…….အပ်ိဳႀကီးေတြ ေစ်းအေ၀းႀကီးကို တကူးတက လာလိုက္ၾကတာေဟ့” လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေန႕စဥ္ထိေတြ႕ သြားလာေနရေသာ ရံုးမွ အပ်ိဳႀကီးမမတို႕အား ေနာက္လိုက္မိေသာအခါ “ဟဲ့….အေကာင္ေတြရဲ႕ ငါတို႕က ထားရာေန ေစရာသြားေနရတဲ့ ဘံုကၽြန္ေတြဟဲ့…..နင္တို႕လို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တကာ လည္သြားႏိုင္တဲ့ အားအားယားယားေတြ မဟုတ္ဘူး” လို႕ျပန္တြယ္သည္။

“ အခုအမတို႕က ဒါဘာလာလုပ္ၾကတာလဲ” ဆိုေတာ့ “ငါတို႕ မဖုရားသခင္က ယၾတာေခ်ခ်င္တယ္ ဆိုလို႕ ေဟ့…..ပန္းနဲ႕တျခားတိုလီမုတ္စေတြ လာ၀ယ္တာ…..တကတည္းသိလား….. ရံုးအားရက္ တနဂၤေႏြေလးေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး မနားရပါဘူးဟယ္…..သူတို႕ေ၀ယ်ာဝစၥေတြ လိုက္မေန ရတာ…..သြားမယ္ေဟ့…..ယၾတာခ်ိန္ ေနာက္က်လို႕ ဟိုက ပုပ္သိုးေနအံုးမယ္” ဆိုကာ စာေရးမမ အပ်ိဳႀကီးတို႕ တစ္သိုက္ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာလိုက္ရလို႕ အေမာေတြ ေျပသြားသည့္ထင္ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္ သြားၾကသည္။

သူတို႕ဘဝကလည္း သနားစရာ။ တနလၤာက ေသာၾကာအဆံုး။ စေနတစ္ရက္လံုးက အခ်ိန္ပို သည္နားရတဲ့ တနဂၤေႏြက ေ၀ယ်ာဝစၥတဲ့။ ရံုးတက္ခ်ိန္က ၾကည့္အံုး။ မနက္(၈)နာရီကစလို႕ ညေန(၄)နာရီ ရံုးဆင္းေတာ့ အရာရိွကသာ အိတ္ဆြဲလို႕အိမ္ျပန္တာ။ သူတို႕ေတြက တစ္ေနကုန္ လုပ္လက္စေတြျဖတ္၊ မနက္အတြက္ လိုအပ္တာေတြစီစဥ္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ရေသးသည္။ သူတို႕ အေဆာင္ျပန္ရခ်ိန္က (၆)နာရီေက်ာ္လို႕ (၇)နာရီထိုး ဆိုတာ ဂ်ပိုးထိုးေနက် ကၽြန္ေတာ္အသိ။

တစ္ရက္တြင္ ဓါတ္က်လို႕ ရံုးဘက္သို႕ေစာေစာ ကၽြန္ေတာ္ေျခဦးလွည့္မိေတာ့ ဘယ္သူမွ မေရာက္ေသးတဲ့ ရံုးခန္းထဲမွာ တလႈပ္လႈပ္တရြရြ ညီမငယ္စာေရးမက တစ္ေယာက္တည္း ပန္းအိုးလဲ ဆြမ္းေတာ္ တင္ေနသည္။ ကုသိုလ္ေတြရေတာ့မွာပဲလို႕ စလိုက္မိေတာ့ “အစ္ကိုေရ ကုသိုလ္ေတာ့ရမယ္ ထင္ပါရဲ႕…..အိမ္ကဘုရားကေတာ့ ငုတ္တုတ္၊ ပန္းေတာင္မလဲႏိုင္ဘူး…..ၾကာေတာ့ေလ ေမြးထားတဲ့ ကၽြန္မကေလး ကေတာင္ ကၽြန္မကိုစိမ္းေနၿပီထင္ပါရဲ႕…..ကၽြန္မကေလ ရံုးအလုပ္ကို သိမ္းက်ံဳးလုပ္ႏိုင္ပါရဲ႕ …..ေဝယ်ာဝစၥေတြက ပိေနတာ” တဲ့ သည္ေဝယ်ာဝစၥကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားရျပန္သည္။ ကေလးအေမ ဝန္ထမ္းဘဝကို သနားရျပန္သည္။

အေမ့ရင္ခြင္ကို ခိုမီွးဖို႕ေမွ်ာ္ေနရွာတဲ့ ခေလးငယ္ဘယ္ႏွေယာက္ကိုမ်ား ဝန္ထမ္း အိမ္ေထာင္သည္ေတြ မိခင္ ဝတၱရားကို ေဖာက္ဖ်က္စိမ္းကား ရက္စက္ေနၾကရၿပီလဲ။

အျဖဴေရာင္ေတြ မင္မူေနေသာ ဆံပင္ဖြာလန္က်ဲ၊ သြားေတြေပၚအထပ္ထပ္တက္ထားတဲ့ကြမ္းခ်ိဳ၊ အဝါဘက္ လုသမ္းေနတဲ့ စတစ္ေကာ္လာ အျဖဴႏြမ္း၊ ရီေဝေဝမ်က္လံုးေတြႏွင့္ အိတ္ကပ္အတြင္းက ၅၀တန္ေဘာပင္က သူ႕ဝန္ထမ္းသက္ကိုျပေနသည္။ “ကၽြန္ေတာ္လည္း လုပ္သက္ပင္စင္ ခံစားေတာ့မယ္၊ …..ကၽြန္ေတာ့္တို႕က ဂ်င္နရယ္ ၿပြန္းေတြပါ”လို႕ ေဆးပင္စင္ခံစားဖို႕ ႀကိဳးစားေနတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာေနသည့္အသံက ေၾကကြဲသံေတြ အျပည့္ပါေနသည္။ သူက အမွန္ေတာ့ အမႈထမ္းလိုင္းမွာ ဂိတ္ဆံုး။ သူ႕ေအာက္မွာ အငယ္ေတြသာ ရိွေတာ့သည္။

“စိတ္ကိုကုန္လွပါၿပီ၊…..တစ္ခါလာလည္းဒီရံုး…..တစ္ခါလာလည္းဒီရံုး…..သူတို႕တစ္ေတြမွာ ေငြေတြ သည္ေလာက္ ခ်မ္းသာပါလွ်က္ ဟိုတယ္သြားတည္းၾကပါလား” ဒါက ရံုးတြင္းေနရရွာရေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ ဇနီးထံမွ ပြစိပြစိအသံျဖစ္ သည္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ “ငါ၀န္ထမ္းပဲယူထားမိတာလား၊….. အိမ္ေဖာ္ ယူထားတာလားကို မကြဲျပားေတာ့ပါဘူးကြာ” ဟု ၀မ္းနည္းပက္လက္ ဆိုရွာသည္။ သူငယ္ခ်င္း၏ဇနီးရံုးကို ဝင္ထြက္တည္းခိုၾကတာက သူတို႕လူႀကီးေတြ သာမက ထိုလူႀကီးတို႕၏ အေပါင္းအသင္း ေဆြမ်ိဳးညာတကာ တစ္စုေတြလည္း ပါေသးသည္ဆိုဘဲ။ သူငယ္ခ်င္းဇနီး တစ္ေတြမွာ ရံုးတြင္းေနအမာခံေတြမို႕ တည္းသူေတြလာတိုင္း တံျမက္စည္းလွည္း၊ ၾကမ္းတိုက္၊ အိပ္ယာခင္း၊ ပုဂံေဆး၊ စားပြဲထိုးလုပ္ကာ ကိုယ့္အခန္းေလး ကိုယ္ျပန္ေတာ့ သန္းေခါင္ယံ။ ဒါကအၿမဲလို႕မေျပာႏိုင္ေတာင္ မၾကာခဏ။ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းႏွင့္အတူ သူတို႕သမီးေလးနဲ႕ ကူေဆာ့ေနၾကမို႕ ဓါတ္သိ။ “ေမေမလာၿပီလား” “ေမေမလာၿပီလား” နဲ႕ အိပ္ခ်င္စိတ္ဇြတ္တင္းထားကာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေပၚ သူငယ္ခ်င္း လက္ေပၚ မ်က္ေတာင္စဥ္းေမွး အိပ္ေပ်ာ္ရွာေသာ သမီးကေလးေဖြးေဖြး၏ သနားစရာပံုရိပ္က ေမ႔မရ။

“ဆယ္တန္းေအာင္လို႕ တကၠသိုလ္တက္ဘြဲ႕ရခဲ့တာ လူႀကီးအကႋႌ်ေလွ်ာ္ဖို႕ ထမင္းျပင္ေကၽြးဖို႕ လားေတာင္ မသိပါဘူူးဟယ္” ဆိုလာတာက နယ္တစ္နယ္တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆယ္တန္းအတူ ေအာင္ၿပီး အလုပ္ခြင္ထဲတန္းဝင္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းမရဲ႕ မခ်ိတင္ကဲစကား။ “သူတို႕ နယ္လာၾကတာ ဟယ္ အိမ္က မယား၊….. အလုပ္သမားေတာ့ေခၚခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး…..အဝတ္လဲ ငါတို႕ေလွ်ာ္ေပးရ…..မီးပူတိုက္ေပးရ…..အိမ္ရွင္း၊ ထမင္းခ်က္ၿပီး တစ္ေန႕သံုးနပ္သြားျပင္ေကၽြးရေသး တယ္ဟဲ့…..နယ္ဆိုေတာ့ ရံုးအလုပ္ကသိပ္မရိွပါဘူး…..ဒါေပမယ့္ သြားခ်င္ရာမသြားရ၊ နားခ်င္တာလည္း မနားရ…..စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ကိုမရိွပါဘူး၊…..နင့္ကိုအားက်လိုက္တာ”တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း သနားရျပန္ေရာ။

မႏၱေလးတုိင္းေဒသႀကီး၊ သာစည္ၿမိဳ႕နယ္၌ ၂၀၀၂ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ(၄)ရက္ေန႕က ျပဳလုပ္ေသာ ပြင့္လင္းလူ႕အဖြဲ႕အစည္း ေတြ႕ဆံုးေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္က “ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းထဲ မွာ ေဒါင္းအလံ ကိုင္ၿပီး ထြက္လာတယ္ဆို တစ္ခ်က္ထဲပါ။ အႏိုင္က်င့္လြန္းေနလို႕။ မခံခ်င္လို႕ျပန္ခ်တာ ဒီတစ္ခု ထဲပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီးေက်ာင္းသြားရတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးပါ။ ဘာမွ အခြင့္ထူး ခံမရိွဘူး။ သာမန္ျပည္သူထဲက ေမြးဖြားလာတဲ့ သားတစ္ေယာက္ပါ။ ဘတ္စ္ကား စီးၿပီးေက်ာင္းသြားေနရတဲ့ ဘ၀မွာ ရံုးခ်ိန္ႀကီးမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ ေကာင္စီတစ္ေယာက္ရဲ႕ 929 ကားႀကီးက အတင္းေက်ာ္တက္ ပါတယ္။ သူရံုးသြားမယ္ေပါ့။ ဘတ္စ္ကားကလည္း ရံုးသမားေတြနဲ႕ ေက်ာက္ကုန္းေပၚ ကို တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့တုန္းက လမ္းေလးေတြက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ႏွစ္စီးပဲေရွာင္လို႕ ရတယ္။ အဲ့ဒီကားႀကီး ဂီးဂီးလို႕ေအာ္ၿပီးတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္ကႏိုင္ငံေတာ္ ေကာင္စီက သူ႕ကို လမ္းမေပးရေကာင္းလားဆိုၿပီးေတာ့ ဟြန္းေတြတရစပ္တီးၿပီးေတာ့။ သူ႕ေပးလို႕မရဘူး။ အဲ့ဒါကို သူ မစဥ္းစားႏိုင္ဘူး။ ေရွာင္လို႕ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကေက်ာ္တက္ၿပီးေတာ့ ကားေပၚကဆင္း ၿပီးေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့လူကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္တယ္။ အဲ့ဒီသတင္းၾကားတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို ခ်ၿပီး လိုက္သြားတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္လိုမွလက္မခံႏိုင္ဘူး။ ရံုးဝန္ထမ္းေတြလည္း ႏိုင္ငံဝန္ထမ္းဖို႕လာတာ။ အဲ့တာကို သူနားမလည္ဘူးလား။ သူတစ္ေယာက္ ထဲ ႏိုင္ငံဝန္ထမ္းဖို႕လာတာမွ မဟုတ္တာ ဒီေလာက္ေျပာသိေရာေပါ့။ အဲ့ဒီလို အႏိုင္က်င့္တာေတြ ဟာ ေနရာတကာမွာ။ ဒီေနရာမွမဟုတ္ဘူး။ အခြင့္ထူးခံတယ္။ အႏိုင္က်င့္တယ္။ ႏွစ္ခ်က္ အဲ့ႏွစ္ခ်က္ကို မခံခ်င္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တုန္႕ျပန္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အမွန္တရားအတြက္ပဲ” လို႕ေျပာသြားတာကို အမွတ္ရ ေနျပန္သည္။

သည္ဟာက အေမွာင္ကာလဆိုးတစ္ခုကို လွ်ပ္ျပက္လက္ျပလိုက္ေသာ စကားေတြဘဲျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံမွာ အခြင့္ထူးခံတာေတြက အီဝခဲ့ပါၿပီ။ ေတာ္လည္းေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ ဒီမိုကေရစီအစိုးရဟု ကမၻာကိုေၾကညာေနေသာ ကာလလည္းျဖစ္ပါသည္။ အလင္းတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေရာင္နီ ပ်ိဳ႕ေနပါၿပီ။ တကယ္ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲဖို႕ အခါေတာ္လည္းေရာက္ပါၿပီ။ တႏြယ္ငင္တစင္ပါလို႕ လူ႕အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံရမႈေတြထဲ လူမမယ္ေလးေတြက အစစ္ပါေနရတာ သနားစရာေကာင္းလွပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနထိုင္ၾကတာက လူသားတို႕ကမၻာမဟုတ္ပါ လား။

ကိုမင္းကိုႏိုင္စကားျပန္ေကာက္ရပါလွ်င္ “ရံုးဝန္ထမ္းေတြလည္း ႏိုင္ငံဝန္ထမ္းဖို႕လာတာ။ အဲ့ဒါကို သူမသိဘူးလား။ သူတစ္ေယာက္တည္း ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္းဖို႕လာတာမွ မဟုတ္တာ” ဆိုတာက သိပ္လွတဲ့ လူမူက်င့္ဝတ္ေတြ လူသားအခြင့္အေရးေတြကို လွစ္ဟာျပလိုက္သလို ဘြားဘြားႀကီးျမင္လိုက္ရပါသည္။ လခစားခ်င္း သူတို႕ခြဲျခား သတ္မွတ္ေသာ အရာထမ္းဆိုသူေတြက အမႈထမ္းေတြအေပၚ ငါခိုင္းတာအကုန္ လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ တရားမွ်တပါ့မလား။ သူတို႕လည္း သူတို႕မိတ္ေဆြ၊ သူတို႕ဇနီး၊ သူတို႕သား၊ သူတို႕ မယားေတြႏွင့္ အမ်ားခံစားရေသာ ရံုးပိတ္ရက္၊ အားရက္၊ နားရက္မ်ားကိုခံစားခ်င္ၾကပါလိမ့္မည္။ သတ္မွတ္ေသာ ရံုးဆင္းခ်ိန္ေတြအတိုင္း အိမ္အေရာက္ျပန္ခ်င္ေဇာေတြ ျပင္းထန္ပါလိမ့္မည္။ ယဥ္ေက်းေသာ ကမၻာတြင္ လူသားခ်င္းစာနာတာက ဓေလ့ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕လူ႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ကြယ္ေနေသာေဒါင့္ကေလးေတြ ရိွတတ္ပါသည္။ ထိုေဒါင့္ ကေလးမ်ားမွာ အကြယ္တြင္ ေနရရွာေသာအခါ သာမန္ကာလွ်ံကာျဖင့္ မျမင္တတ္ၾက ဘဲ ေက်ာ္လႊား သြားလာေနတတ္ ၾကပါသည္။ အျပင္တြင္ ရွင္းသန္႕လင္းလက္ေနေသာ အခါမ်ားတြင္ ကြယ္ေဒါင့္ ကေလးမ်ား တြင္ေတာ့ အမိႈက္ေတြ၊ ဖုန္ေတြသာမက ပင့္ကူတို႕ကလည္း အိမ္ဖြဲ႕ၿပီး ႀကီးစိုးတတ္ပါေသး သည္။ ေသခ်ာတာ ကေတာ့ ကြယ္ေဒါင့္ေလးေတြ မွာလည္း သူတို႕ရင္ထဲက ဆႏၵေလးေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပခ်င္စိတ္ ရိွၾကစၿမဲဆိုတာ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႕ေဒါင့္ေလး ေတြမွာ လည္း ေဒါင့္ေလးေတြ အေလွ်ာက္ ေဆးသုတ္သစ္လြင္ အလင္းျမင္ခ်င္သည္ ဆိုတာပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ျပတ္သား

Saturday, November 3, 2012

စုေၾကး အေပၚ တည့္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကံေပးခ်က္

pyat: က်ြန္ေတာ္တို႕ ဘဝေတြနဲ႔အလုပ္ေတြက ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာေပါ့။ က်ြန္ေတာ့္အရမ္းႀကိဳက္တဲ့စကားအရေျပာ႐င္ ေတာတန္းေလးေဘးမွာ ေနခ်င္တာပါပဲ။ဒါေပမယ့္တည္ရမယ့္ကတိေတြက ရိွေသးတာကိုး။

မေန႔တုန္းက ကို…………..ဖုန္းဆက္တယ္။စုေၾကးကိစၥကိုဝင္ပါဖို႔ရာပါ။

ဆရာlinkေပးလို႕က်ြန္ေတာ္ေတာ္မ်ားသိထားရတယ္။ သူကေျပးေနရတဲ့သူေတြက မိေကာင္းဖခင္သားသမီးေတြ ဆိုတာရယ္။ တရားသူႀကီးေတြက ပိုက္ဆံေပးရင္ အမႈအကုန္လက္ခံတယ္ဆိုတာေတြေျပာတယ္။

က်ြန္ေတာ္နားလည္တာကေတာ့ စုေၾကးဒိုင္က ပိုက္ဆံျပန္မထုတ္ေပးရင္ စုေၾကးထဲ႔သူေတြက အလႊဲသံုးစား ၄၀၆နဲ႔ဖြင့္လို႔ရတယ္။ တိုင္လို႕ဒိုင္က အဖမ္းမခံရင္ ရံုးကဆင့္ေခၚလို႔မလာရင္ တရားခံေျပးေၾကညာတယ္။ က်င့္၅၁၂အရ အေျပးမႈဖြင့္မွာပဲ။ အေျပးမႈဖြင့္ရင့္ ဝရမ္းေျပးျဖစ္သြားတာ။

ျပစ္က်င့္( ျပစ္မႈဆိုင္ရာက်င့္ထံုးဥပေဒ) အရ တရားခံေျပးရင္က်င့္၈၇အရ တရားခံေျပးျဖစ္ေၾကာင္းေၾကညာတယ္။ တရားရံုး ရယကရံုးေတြ ရဲစခန္းေတြမွာ ကပ္တယ္။ က်င့္၈၈အရ ေျပးတဲ့လူရဲ႕ပစၥည္းအိမ္ရိွရင္အိမ္ကို ဝရမ္းကပ္တယ္။ အမႈကတစ္သက္လံုးမေပ်ာက္ေတာ့ဘူး။ ပံုမွန္အမႈေတြဖ်က္ဆီးတဲ႔ႏွစ္ေရာက္ရင္ေတာင္ အေျပးမႈကိုမဖ်က္ဆီဘူး။ ျပန္ဖမ္းမိရင္ျပန္ဖြင့္မွာပဲ။ ဆရာလက္လွမ္းမိသေလာက္ လိုအပ္သူရိွရင္ ဗဟုသုတျဖန္႔ေပးလိုက္ပါ။

စုေၾကဒိုင္အေပၚပဲ ၄၀၆ဖြင့္လို႔ရတယ္။ ထည့္္သူအေပၚဖြင့္လို႔ရတယ္လို႕မေတြ႕မိဘူး။၄၀၆ဖြင့္ခံရရင္ အာမခံမရႏိုင္ဘူး။ ျပစ္ဒဏ္၃ႏွစ္ရိွတယ္။

နီးစပ္ရာေျပာျပေပးလိုက္ပါ။၁။စုေၾကမလုပ္တာေကာင္းပါတယ္၂။လုပ္ရင္ျပႆနာျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။၃။ ထိုးသားကေပါက္ၿပီးေငြဆက္မထည့္ရင္ ဒိုင္ကဒုကၡေရာက္တတ္သလို ဒိုင္ေငြမထုတ္ေပးရင္ ထိုးသားကရံႈးေရာပဲဆိုေတာ့ ႏွစ္ဘက္စလံုး အႏၲရာယ္ရိွာတာခ်ည္းပါပဲ။

Thursday, October 25, 2012

သားတို႕ဖတ္ဖို႕ ခ်စ္တပည့္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အားေဆးတစ္ခြက္

Tuesday, October 23, 2012

“ညီေလးဖတ္ဖို႕”

ညီေလးေရ.....

တစ္ေနကုန္ ေတာင္ေျပးလို႕ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ အေမာေတြက ပန္းလြန္းလို႔ ေၾကာင္သြားၿပီး မိွတ္မရေသးတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုကို အစာေကၽြးရင္းနဲ႔ Webေပၚတက္ Facebook ေပၚေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့ ငိုက္မလို႔ရိွေသး “ညီေလးဖတ္ဖို႕” ေရးစရာ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္ေရာ။ ျခင္ေတြကလည္းကိုက္ မ်က္လံုးေတြ ကလည္းငိုက္တဲ့ ေဆာင္းပူပူညလယ္ခ်မ္းမွာ ျပဴးျပန္ၿပဲလို႕ “ညီေလးဖတ္ဖို႕” ေရးေတာ္မူတယ္လို႕ဆိုရင္ အစ္ကိုလြန္သြားမလား။

ညီေလးခံစားခ်က္ေလးေတြကို Facebook ေပၚေရးတင္ထားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေတာင္ေပၚက အေမ႔ထမင္း ဟင္းေတြနဲ႔ ေတာင္တန္းေတြၾကား ေဆာင္းမွာပြင့္တဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းေတြ ထင္းရွဴးရနံ႔ေတြကို လြမ္းလိုက္တာလို႔ အစ္ကိုနားလည္မိပါတယ္။

လွလိုက္တာ ညီေလးရာ။ အဲ့ဒီလို ခံစားတတ္တာေလးကိုက လွတာကြ။ အႏုပညာဓါတ္ခံရိွလို႕သာ ဒီလိုခံစားတတ္တာ။ ႏူးညံတဲ့စိတ္ေလးနဲ႔ ေတြးမွသာ ဒါေလးေတြက လြမ္းစရာျဖစ္တာ။ တစ္ေခတ္တစ္ခါက စစ္ကို အာသာမက္မက္နဲ႕ ရက္စက္ထြဋ္ေခါင္ ဂ်ပန္ေတြက အဲ့ဒီလို ႏူးႏူးညံညံေလးေတြ ခံစားတတ္ေအာင္ ဟိုကၠဴဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ ဖြဲ႔ၾကတယ္တဲ့။ အခုေခတ္ဂ်ပန္ေလးေတြကို အဲ့ဒီကဗ်ာေလးေတြႏွင့္ မူလတန္းကတည္းက ေႏြးေစခဲ့တာ ကိုယ္ခ်င္းစာေစဖို႔ ႀကံဳလာရာ ေလာကဓံေတြကို ႀကံႀကံခံတတ္ေစဖို႔လို႔ ဆိုတာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွာလား စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာလား ၀ါးတားတားေတာ့ အစ္ကိုမွတ္ထား လုိက္မိတယ္။

ဒီလိုဆိုေတာ့ ငါ့ညီေလးဟာ စိတ္ထားႏူးညံခံစားတတ္သူလို႕ အစ္ကို ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။

ညီေလးကို ဟိုကၠဴေလးေတြ အျမည္းေကၽြးမယ္ေနာ္။

“အိုင္အိုႀကီးပါလား

အလိုေရႊဖားခုန္ဆင္းသြား

ပလံုျမည္သံၾကား” တဲ့။

ေနာက္တစ္ပုဒ္က

“ပန္းလွကန္စြန္းႏြယ္

ေရငင္ပံုးႀကိဳး သူကပ္တြယ္

ေရကိုေတာင္းယူတယ္”

သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ေတြထိုးလို႕ ေနမခစိမ့္ေအးျမေနတဲ့ေရအိုင္၊ ၾကာေပါင္းစံုပြင့္လို႔ လွေနတဲ့ေရအိုင္ထဲ ဖားေလးတစ္ေကာင္ ခုန္ခ်သြားေတာ့ “ပလံု” ။ ေရပြက္၀ိုင္းေလးလည္းထသြားမွာေပါ့။ ၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္ၿငိမ္သြားျပန္မေပါ့။ အစ္ကိုတို႕ဘ၀ေတြမွာလည္း “ပလံု”ဆိုၿပီးလႈပ္ခါသြားတတ္တာေတြက ခဏခဏပါ။ “ပလံု” ေလးေတြၿပီးေတာ့ ၿငိမ္သက္တတ္ဖို႕ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တည္ေဆာက္ၾကရမွာေပါ့။ ညီေလးတို႕လို ေႏြးေထြးတဲ့ အသိုက္အၿမံဳေလးအေ၀းမွာ စားက်က္ရွာရတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ ၀ပ္စရာ က်င္းစရာေလးေတြ ရွာတတ္ၾကရမယ္။ အစ္ကိုဆိုလိုခ်င္တာက စာေပ၊ ဂီတ၊ အႏုပညာ လိုေနရာေပါ့။ ေနာက္ Post ေတြမွာ အစ္ကိုတို႕ လက္တစ္ကမ္းက ဂီတ၀ပ္က်င္းထဲ ဘယ္လိုဆင္းၾက မလဲ ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့ကြာ။ ေၾကာ္ျငာသြားတာေနာ္။

တစ္ဆက္တည္း ငါ့ညီရဲ႕Post ေလးေတြအရ အိမ္လြမ္းေ၀ဒနာေရာ ၾကံဳေနရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို စိတ္အလုိမက် မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္တာေရာ ညီေလးစိတ္နဲ႔ မတိုင္ဆိုင္တာေလးေတြရိွေနတယ္လို႕ အစ္ကိုခံစားေန ရတယ္။

ညီေလးေရ.....

အစ္ကို႕မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကေျပာဖူးတယ္။ ဒိုင္ႏိုေဆာနဲ႔ ပိုးဟပ္ဟာ ကမၻာဦးကတည္းက အတူတူရိွခဲ့ၾကတာတဲ့ကြ။ ဒိုင္ႏိုေဆာႀကီးကေတာ့ကြာ သူ႕ခႏၶာကိုယ္အႀကီးႀကီးနဲ႔ ေထာင္ေထာင္ ဟုိပါသည္ပါလည္း ပါေနမွာေပါ့။ ဟိုမွာႏိုင္စား သည္မွာႏိုင္စား ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္းရိွမွာေပါ့။ အမ်ားအလယ္မွာ ၀င့္၀င့္ထည္ထည္ႀကီးနဲ႕ ေသြးနားထင္ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနမွာေပါ့။ သူ႔ပါ၀ါ၊ သူအားနဲ႕ သူမ်ားကို လႊမ္းမိုးခ်င္တိုင္းလည္းလႊမ္းမိုးေနမွာေပါ့။ အစ္ကိုေတြးမိတာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕က အင္အားဂုဏ္သိမ္ ႀကီးမားလာရင္ ကိုယ့္ေအာက္ငယ္သားကို ႏိုင္စားတတ္ၾကတာမဟုတ္လား။ တစ္ခ်ိဳ႕ပါကြာေနာ္။

             ဆက္ေျပာရဦးမယ္ကြ။ ကမၻာဆိုတာ ကာလအၾကာႀကီး ျဖတ္သန္းလာရတာဆိုေတာ့ ညီေလးသိတဲ့အတိုင္း အခုအခါမွာ ဒိုင္ႏိုေဆာသတၱ၀ါဟာ ျပတိုက္မွာေတာင္ အရိုးစံုစံုလင္လင္ျမင္ရဖို႕ ခက္သြားတာေပါ့။ သူထက္ေတာ္တဲ့ သူ႕ထက္ဉာဏ္ရည္ျမင့္မားတဲ့ သတၱ၀ါေတြ အရာေတြေအာက္မွာ စုန္းစုန္းျမႈပ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ့တာပါပဲ။ ပိုးဟပ္ဆိုတဲ့အေကာင္ကေတာ့ ဟိုေခ်ာင္ကပ္ ဒီေခ်ာင္ကပ္နဲ႕ ေနတတ္လို႕ အစ္ကိုတို႕ ဒီေန႕ေတြႏို္င္ေသးတာပါတဲ့။ အစ္ကို႕မိတ္ေဆြေျပာခ်င္တာက ဒိုင္ႏိုေဆာဟာ ပိုးဟပ္လို သိုသိုသိပ္သိပ္မေနတတ္လို႕ ဒီေန႕ မေတြ႕ရေတာ့တာဆိုတာပဲ ညီေလးရာ။
   အစ္ကိုကေတာ့ ဒီလိုလွည့္ေတြးတယ္။ ပိုးဟပ္ဆိုတာ ဟုိေခ်ာင္ကပ္ သည္ေခ်ာင္ကပ္ ေနတတ္လို႕ ဆိုတာထက္ “သူ႕ကိုယ္သူ ဘယ္လိုရွင္သန္ေအာင္ေနရမယ္ဆိုတာသိလို႔” ဆိုတာပါပဲ။ အစ္ကို အယူအဆ ေျပာျပရရင္ “ဘယ္လိုရွင္သန္ေနထိုင္မွာလဲ” ဆိုတာက ဘ၀ရဲ႕အႏုပညာကြ။ ဒီအႏုပညာကို ခံစားတတ္ရင္ ညီေလးတမ္းတေနတဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းအလွေတြ ေတာင္ၾကားေတြထဲက ထင္းရွဴးနံသင္းသင္းေလးေတြကို ညီေလးနားမွာဘဲ ခံစားတတ္လာမွာပါ။
                အစ္ကိုေျပာတာ ရႈပ္သြားလား။ ထပ္ေျပာမယ္ကြာ။ အစ္ကိုတို႕ဘ၀ေတြမွာ ေပးထားရတဲ့ ကတိေတြက အမ်ားသား။ ဥပမာကြာ ေက်ာင္းသားဆိုပါေတာ့။ သူဘ၀အတြက္ အာမခံႏိုင္တဲ့ ပညာတတ္ဘြဲ႕ရျဖစ္ဖို႕ သူ႕ကိုယ္သူ ကတိေပးမထားရဘူးလား။ သူ႕ကို အျမတ္တႏိုးထား ေကၽြးေမြး ေက်ာင္းထားတဲ့ သူမိဘကိုေရာကြာ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္လာရေစမယ္လို႕ ကတိေပးထားရတာပဲေလ။ ဆရာေတြ ဆိုရင္ေကာကြာ ညီေလးစဥ္းစာၾကည့္ သူ႕တပည့္ တစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ သင္ၾကားေပးဖို႕ ကတိေတြ ေပးထားရတာပဲ မဟုတ္လား။
                စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က သူ႕စာဖတ္ပရိတ္သတ္အတြက္ မင္းသား၊ မင္းသမီး၊ ေမာ္ဒယ္ေတြ ကေရာ သူ႕ကိုအားေပးတဲ့ ခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္အတြက္ ကတိေတြေပးရတာပဲေလ။ အဆိုေတာ္ကြာ စဥ္းစာၾကည့္ အတူတူပါပဲ။ ကတိေတြ အထပ္ထပ္ရစ္လို႕။ ဒီေတာ့လည္း ဒီကတိေတြ တည္ဖို႕အေရး ႀကိဳးစားေပးဆပ္ၾကရေတာ့တာေပါ့။
ညီေလးေရ.....
   အစ္ကို အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာ ေရာဘတ္ဖေရာ့ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္စ(Stopping by wood on a snowy evening) ကို အက္ေဆးေလးထဲမွာ ေတြ႕တဲ့အတိုင္း ရြတ္ျပမယ္ေနာ္။

ညိဳ႕ဆိုင္းနက္ရိႈင္း ေတာတန္းကျဖင့္ လွေပရဲ႕

ဒါေပမယ့္ ငါ့မွာ တည္ရဦးမယ့္ကတိေတြနဲ႕ပါလား

မအိပ္ခင္သြားရဦးမယ့္ ခရီးမိုင္ေတြနဲ႕ပါလား

မအိပ္ခင္သြားရဦးမယ့္ ခရီးမိုင္ေတြနဲ႔ပါလား

သည္ကဗ်ာေလးကို ဆရာေမာင္ရင့္မာ(ေက်ာင္းကုန္း)က သူ႕အက္ေဆး“ ေတာတန္းအလြန္” ရဲ႕ အစမွာ ဆရာေမာင္သာႏိုးရဲ႕“ေလ”နဲ႔ တစ္ထပ္တည္းက်တယ္ဆိုၿပီး ဒီလိုေလးဖြင့္သြားတာေပါ့။

               “ရြာႏွင့္ေ၀းေ၀း လူသူမနီးလွတဲ့ ေတာတန္းကေလး။ အပင္ေတြေပၚ ႏွင္းေတြေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္။ ညေနတစ္ခင္း.....။ ေရခဲအိုင္နဲ႕ ေတာတန္းကေလးရဲ႕အၾကား၊ အဘယ္လယ္သမားအိမ္မွမရိွ၊ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္။ မည္မွ်တိတ္ဆိတ္ေနသလဲဆိုလွ်င္ ငွက္ေမြးလို ေပါ့ပါးေသာ မိုးႏွင္း၏လြင့္ေမွ်ာသံ ကိုပင္ ၾကားေနရသည္။ သူ႕ျမင္းကေလးက သူ႕သခင္ၾကည့္ေငးေနေသာ အနက္အဓိပၸါယ္ကို နားလည္စြာ ျခဴေလးလႈပ္လို႔ သတိေပးလိုက္သည္။ ညိဳ႕ဆိုင္းနက္ရိႈင္း ေတာတန္းကေလးကို စြန္႔ခြာရေပဦးမည္။.....လြမ္းဖြယ္”
ညီေလးေရ.....
အစ္ကိုဒီအက္ေဆးေလးအစ ဒီစာေၾကာင္းေလးဖတ္လိုက္ရလို႕အဆံုးမွာေတာ့ ရင္ထဲထိသြားတယ္ကြာ။ အစ္ကိုနဲ႔ အေတာ္မ်ား တိုက္ဆိုင္ေနသလားလို႔။ ညီေလးလည္း ဒီစာစုေလးဖတ္ၾကည့္ၿပီး တစ္စံုတစ္ရာေတာ့ ခံစားလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ အစ္ကိုေတာ့ ႏူးညံတဲ့အခံေလးရိွတဲ့ညီေလး ဖမ္းဆုတ္မိလိုက္မယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။
   ေအးလိုက္မယ့္ေနရာေလးကြာေနာ္။ ႏွင္းေတြေဖြးေဖြးလႈပ္လို႕တဲ့။ ေရခဲအိုင္ကေလး နဲ႕ ေတာတန္းေလး။ လွလိုက္တာမွကြာ ညီေလးရာ။ တိတ္ဆိတ္ေနတာကလည္း မိုးႏွင္းေလးေတြ လြင့္ေမ်ာေနသံေတာင္ၾကားရတယ္တဲ့။ ဒီေလာက္ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕စရာ ေနရာေလးမွာ ေငးေမာေနသူေလး ကိုအားမက်ဘူးလား။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ျမင္းကေလးက ျခဴေလးလႈပ္လို႕ သတိေပးတယ္။......သြားစို႕တဲ့။ သူကေတာ့ ညိဳ႕ဆိုင္းနက္ရိႈင္းေနတဲ့ ေတာတန္းေလးက စြန္႔ခြာသြားရဦးမယ္......လြမ္းဖြယ္ လို႕ ေျပာသြား တယ္ေနာ္။ အစ္ကို သူ႕ကို ကိုယ္ခ်င္းစာလိုက္တာ။ ညီေလးဆိုရင္ေရာ ဘယ္လိုလဲ။ မခြာခ်င္ ခြာခ်င္ခြာခဲ့ရမွာေပါ့။
                     ညီေလးခ်စ္တဲ့ ေတာင္ေပၚက ခ်ယ္ရီပင္ေတြ၊ ေတာင္ၾကားေတြထဲက ေလစိမ့္ေအးေတြနဲ႕ တိုးေ၀ွ႕ထြက္လာတတ္တဲ့ ေတာင္ရနံ႔ေတြ၊ အေမခ်က္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းခ်ဥ္ ဆိမ့္ဆိမ့္ေလးေတြ၊ အေဖ၀ယ္ေကၽြးမယ့္ တြန္းလွည္းက ဂ်ံဳေခါက္ဆြဲ ေမႊးေမႊးေလးေတြ၊ ေစ်းေန႕ေတြမွ ရတတ္တဲ့ ၀က္သားခ်ဥ္ထုပ္နဲ႔ နံတုန္ခဲခဲေလးေတြ၊ ေဆာင္းေအးေအးမွာ အေငြ႕ေထာင္းေထာင္းတဲ့ ေပါင္းအိုးထဲက မုန္ညွင္းေပါင္းပူပူေတြ၊ ညဘက္မီးပံုးေလးေတြေပၚတင္ကင္တဲ့ ေခါပုတ္ခ်ပ္ ျပားရွပ္ရွပ္ေလးေတြကို စြန္႕ခဲ့ၿပီး တစ္ျခားေဒသကလူေတြ “ျမဴ” လို႕ေခၚၾကမယ့္ မိႈင္းေငြ႕ေတြကို ေက်ာက္ဖားထိပ္မွာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခြဲခဲ့ဖူးမွာေပါ့။ အစ္ကိုလည္း ညီငယ္လိုပဲ ခြဲခဲ့ရတာပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီကဗ်ာေလးနဲ႕စာစုေလးက တို႕ညီအစ္ကိုေတြကို ခံစားစရာတစ္ခုေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာ အစ္ကို ယံုၾကည္တာေပါ့။ ညီေလးလက္ခံလား။
               ဆရာေမာင္ရင့္မာကေလ ဒီမွာ အဆံုးသတ္လိုက္တာမဟုတ္ဘူကြ ညီရ။ ဒါက အစ။ အလယ္က်ေတာ့
                  “ၾကည္ႏူးဆြတ္ျမ ခံစားရခြင့္ဆိုသည္ကလည္း ဘ၀မွာ အစဥ္ထာ၀ရ “ရၿမဲရ”တတ္ေသာ အရာမဟုတ္ပါေခ်။ သစ္ရိပ္ေ၀းေ၀း၊ ေတာတန္းေအးေအး၊ ညေနေႏြးေႏြး၊ ပန္းျမေမႊးေမႊးတို႕သာရိွမည့္ သီးျခားျဖစ္ေသာ ကမၻာေလးထဲ ၾကာေတာင့္ၾကာရွည္ လြင့္ေမွ်ာမိန္းမူးေနလို႕မျဖစ္။ လူသားတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ထားရိွေသာ ကတိ၊ ထမ္းရမည့္၀န္တာ၊ ေမြးဖြားလာသည္မွ ေသလြန္သည္အထိ တစ္ဘ၀စာ သို႕မဟုတ္ ဘ၀အဖန္ဖန္ ျဖစ္ျပန္ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ တစ္သံသရာဆံုးသည္အထိ တႏံုႏံု တနဲ႕နဲ႕ ႏွင္ေလဦးမည့္ ခရီးတာဆိုသည္တို႕ကို ေမ့ေလ်ာ့ခ်န္သြား ပစ္ပယ္ထားလို႕မျဖစ္။
                သားသမီးက အမိအဖအေပၚတည္ရမယ့္ကတိ၊ မိတ္ေဆြေရာင္းရင္းက သူ႕အေပါင္းအသင္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္အေပၚတည္ရမယ့္ကတိ၊ အိမ္ဦးနတ္က သူ႕မိသားစုအေပၚတည္ရမယ့္ကတိ၊ ရပ္ရြာလူႀကီးက သူ႕ရပ္ရြာအေပၚတည္ရမယ့္ကတိ၊ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္က သူ႕တိုင္းျပည္အေပၚတည္ရမယ့္ကတိ အဲ့သည္ကတိေတြကို ေမ့ေလ်ာ့ပစ္ပယ္၍ ေတာတန္းနံေဘး၊ မည္မွ်ၾကာရွည္ ရပ္ၾကည့္ေငးေမာ လြင့္ေမ်ာေနႏိုင္ပါမည္နည္း။”...............ဆိုၿပီးလုပ္သြားျပန္ေရာ။ ဆရာေမာင္ရင့္မာ ဆက္ေျပာတာက-
“ဒါေပမယ့္ ငါ့မွာတည္ရမယ့္ ကတိေတြနဲ႕ပါလား” “မအိပ္ခင္သြားရဦးမယ့္ခရီးမိုင္ေတြနဲ႕ပါလား”..........တဲ့။
ညီေလးေရ.........
                   ဒီေလာက္ဆို ငါ့ညီလည္း ဇာတ္ရည္လည္ေလာက္ပါၿပီ။ အေပၚမွာ အစ္ကိုေျပာခဲ့သလို ဆရာေမာင္ရင့္မာ ေရးဖြဲ႕ျပခဲ့သလို အစ္ကိုတို႕တစ္ေတြဟာ ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ကိုယ္လြမ္းေမာရာ ေနရာ၊ ၀ါသနာ စတာေတြမွာ ၾကာေတာင့္ၾကာေမာ ေမွ်ာေနဖို႕ အခြင့္မွမရိွၾကတာ။ ညီေလးကေတာ့ ထင္ခ်င္ထင္မယ္။ ငါမခ်မ္းသာေသးလို႕.....လို႕။ ဒါလည္းမဟုတ္ပါဘူးညီေလးရာ။ အစ္ကိုတို႕ “မိုးကုတ္သား ေငြကိုေလလိုသံုးသူ” တစ္ေခတ္တစ္ခါက တင္စားခံရဖူးတဲ့ သူေဌးႀကီးဦးျမေမာင္ဟာ တစ္ေန႕ၿပီး တစ္ေန႕ ဟိုတယ္မွာေန ဟိုတယ္မွာစား ေသာက္စားျဖဳန္းတီး ေနရင္းက စကားတစ္လံုးေျပာသြားဖူးတယ္တဲ့။ “ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို သံုးျဖဳန္းေနရတာ ဘ၀ကို ေက်နပ္တယ္ ထင္သလား” တဲ့။
               ကဲညီေလးေရ အေပၚေရးတာေတြ ျပန္ေကာက္ရရင္ ဘ၀ကိုဘယ္လိုရွင္သန္ေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာ ဘ၀အႏုပညာပါ။ အစ္ကိုတုိ႕ေပးထားမိၾကတဲ့ကတိေတြကို တည္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္ တႏံုႏံု တနဲ႔နဲ႔ ႏွင္ၾကရဦးမွာပါ။ ဒီကတိေတြကို ျမင္တတ္လို႕ တည္တတ္ေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးအယူအဆေလး ငါ့ညီမွာ ရလာရင္ ညီေလးႀကံဳရေနတာ ခါးသီးစရာဘ၀ေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကတိေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု မွန္မွန္ေလး တည္ေဆာက္ရင္း ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္တဲ့အခါ အေတာ္ၿပီးေနတာကို ေတြ႕ရၿပီး ေက်နပ္အားရ ၾကည္ႏူးစရာေတြ ႀကံဳရမွာပါ။
                 ညီေလးတက္ခဲ့ဖူးမယ့္ ပင့္ကူေတာင္ထိပ္ေရာက္လို႕ ျပန္ငံုၾကည့္တဲ့အခါ ငါအျမင့္ႀကီး တက္ခဲ့မိတာပါလားလို႕ ၀မ္းသာအားရျဖစ္မွာပါ။ ေလႏုေအးေလးေတြလည္း ေတြ႕ရမွာပါ။ ငါ့ညီႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ ေတာင္ရန႔ံေလးေတြလည္း တစ္၀ႀကီး ရႈရိႈက္ခြင့္ရလိုက္မွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ငါ့ညီ ေတာင္ေတြ တစ္ေတာင္ၿပီးတစ္ေတာင္ တက္ဖူးၿပီးသား ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ကတိေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တည္ေဆာက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနမွာပါ။
ညီေလးေရ......
                 အစ္ကို႕စာဖတ္ရတာ ငါ့ညီ ပ်င္းသြားၿပီလား။ အစ္ကိုတို႕ ဆရာေမာင္ရင့္မာရဲ႕ “ေတာတန္းအလြန္” ဆိုတဲ့ ၀ပ္က်င္းေလးထဲမွာ ပုန္းခိုေနလုိက္ၾကတာ စိတ္သက္သာရာ အေတာ္ရသြားၿပီေနာ္။ ဆရာ့ရဲ႕ နိဂံုးေလးကို ခံစားၾကည့္လိုက္စို႕အံုး..........
                 “တစ္ခုပဲရိွပါသည္။ စိမ္းဖန္စိုလက္ေသာ ေတာတန္းနံေဘး၌ ၾကာရွည္ၾကာေမ်ာေနလိုေဇာျဖင့္ တည္ရမယ့္ ကတိေတြကို “ထုိးေကၽြး” မပစ္သင့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္” ..........တဲ့ဗ်ား။
ကဲညီေလးေရ........
                  အစ္ကိုလည္း ၀ါသနာပါတဲ့ေတာတန္းေလးနံေဘး ထိုင္ေနမိတာ ကတိေတြေတာင္ “ထုိးေကၽြး” မိေတာ့မလို႕........။                 အစ္ကိုလည္း အိပ္ေတာ့မယ္။ မနက္ႏွစ္နာရီ ထုိးၿပီးေနၿပီ။ မနက္ သမီးေလး ေက်ာင္းအမီ ပို႕ဖို႕အေရး သူ႕အေမဟင္းခ်က္ဖို႕ ေစာေစာေစ်းထေျပးေပးရဦးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ေန႕လည္မွာ ဆင္ႏႊဲမယ့္ အစ္ကိုအလုပ္စကားစစ္ပြဲအတြင္း အိပ္ငိုက္မေနေအာင္ေတာ့ အိပ္ေတာ့ထားရဦးမယ္ မဟုတ္လား။ အစ္ကိုအလုပ္ဆိုတာက ေန႕စဥ္တည္ရမယ့္ကတိေတြကို ျပကၡဒိန္ရက္စြဲေတြထဲ အစဥ္လိုက္ေရးမွတ္ထား ရတာမ်ိဳး။ အစ္ကုိေတာင္ မေန႕က ဒိုင္ယာရီအသစ္ ၀ယ္ထားၿပီးၿပီ။ ႏွစ္သစ္မွာ ေပးရမယ့္ ကတိအသစ္ေတြ အတြက္ေလ...........။
မင္းတို႕ရဲ႕အစ္ကိုႀကီး
မန္းေျမတစ္ေနရာက
မင္းစည္သူ

ဖုန္း၀ယ္တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ ဖုန္းကဒ္ဖိုးေတြက ျမင္တဲ့အတိုင္း စင္းကဒ္ေတြ အလားေပးရင္ေတာင္
ရႈံးလိမ္မယ္ေတာ့ မထင္၊ဒါက မိမိႏွင့္ မိမိဇနီ အသံုးျပဳမႈဘဲရွိ႕ေသးတာ ၊သားေတြေကာ သူတစ္ပါးေတြေကာ
ေကာ.......ေကာ.............??????????????????????????? :) (တစ္ခုကထပ္သြားတယ္ )